Edhe martesa më e fortë mund të përçahet: sipas statistikave, 1 në 4 çifte ka të ngjarë të të ndahen. Por gjërat mund të bëhen mjaft të komplikuara nëse partnerët kanë një fëmijë.
Kështu që ata duhet të vendosin nëse qëndrimi së bashku për hir të fëmijëve të tyre është me të vërtetë zgjidhja më e mirë apo nëse është më mirë për ta të vazhdojnë me jetën e tyre.
Disa nga pasojat e sakrifikimit të lumturisë tuaj për fëmijët mundet që të jenë mjaft alarmante.
Fëmijët mësojnë të bien dakord për “një të mirë të mjaftueshme”.
Fëmijët shikojnë shembullin e prindërve që nuk mund ta nxjerrin veten nga një situatë stresuese dhe janë të mbërthyer pas modeleve të vjetra të sjelljes. Kështu që ata mësojnë se është shumë e vështirë të udhëheqësh një jetë të lumtur dhe është më e sigurt të mjaftohesh me pak.
Përpjekja për gjërat që ju bëjnë të lumtur duket si një detyrë e padobishme dhe e rrezikshme që mund të sjellë vetëm zhgënjim.
Prindërit duhet ta mësojnë fëmijën e tyre se ne kemi vetëm një jetë dhe se duhet të nxjerrim maksimumin prej saj pavarësisht të gjitha vështirësive. Jeta nuk është një udhëtim i lehtë, por kjo nuk do të thotë se ne duhet të mjaftohemi me pak.
Fëmijët mund të tremben nga e ardhmja.
Edhe nëse prindërit zihen në privatësi, fëmijët do të vërejnë se diçka nuk po shkon ashtu siç duhet dhe mund të tremben nga e ardhmja. Ata nuk e dinë që kjo mund të bëhet një nxitje që do t’i bëjë prindërit e tyre të ndahen.
Ata gjithashtu mund të shqetësohen se do të duhet të marrin vendimin se me kë do të qëndrojnë. Kështu që ata mund të vuajnë nga mungesa e iniciativës dhe të kenë frikë të bëjnë diçka që mund të shkaktojë një ndarje familjare.
Komunikimi është çelësi për stabilitetin emocional të fëmijës. Prindërit duhet t’i shpjegojnë fëmijës se çfarë po ndodh dhe të dëshmojnë se ata do të bëjnë çdo gjë për t’i mbajtur ata të lumtur.
Fëmijët mund të vuajnë nga tendenca për t’u mbrojtur dhe sjellja kontrolluese.
Kur qendra e martesës është fëmija, prindërit shumë lehtë mund të harrojnë për jetën e tyre. Ata mund të fillojnë të manipulojnë fëmijët e tyre ose mund të jenë shumë kontrollues pasi ata hoqën dorë nga lumturia e tyre për ta dhe me nëndërgjegjen e tyre duan të marrin diçka në këmbim.
Ndërsa disa prindër janë në gjendje që të largohen me lehtësi nga fëmijët e tyre, të tjerët mund të luftojnë me problemet e shkëputjes që mund të bëhen më serioze pasi fëmija rritet dhe nuk do të ketë më nevojë për ta po aq sa dikur.
Fëmijët nuk ndjehen të sigurt.
Fëmijët mund ta ndiejnë pakënaqësinë dhe pasigurinë e prindërve të tyre, kështu që ata mund të ndjehen sikur janë ulur në një bombë kohe që mund të shpërthejë nga momenti në moment. Ata nuk e ndjejnë sikur prindërit e tyre mund t’i mbrojnë nga çdo rrezik dhe nuk janë të sigurt se prindërit e tyre do të jenë gjithmonë në anën e tyre.
Përgjegjësia kryesore e çdo prindi është të strehojë fëmijën e tyre nga çdo problem të cilin ata janë shumë të rinj për ta zgjidhur dhe t’i sigurojnë që ata të mund të përballen me të gjitha ndryshimet e jetës së tyre së bashku.
Fëmijët vuajnë nga stresi dhe probleme shëndetësore.
Sipas këtij studimi, fëmijët që jetojnë në një mjedis armiqësor, edhe nëse konflikti midis prindërve nuk është aq i dukshëm, ka të ngjarë të vuajnë nga çështje shëndetësore dhe probleme me zhvillimin shoqëror. Psikologët sugjerojnë që ky stres mund të shkaktojë çekuilibër të hormoneve, shtim të rrahjeve të zemrës, çrregullime të gjumit dhe disa probleme psikologjike, si depresioni.
Edhe nëse prindërit nuk e tërheqin fëmijën në konflikt, nuk do ta përmirësojë situatën: fëmijët gjithsesi mund ta ndiejnë tensionin dhe do të vuajnë pasojat.
Fëmijët nuk shohin një model të marrëdhënieve të mira.
Shumë familje e trashëgojnë qëndrimin e tyre ndaj marrëdhënieve brez pas brezi. Kur fëmijët rriten, mund të jetë e vështirë për ta të krijojnë marrëdhënie të forta dhe të shëndetshme nëse u është thënë që nga fëmijëria e hershme se “familja duhet të shpëtohet me çdo kusht.”
Ata mendojnë se mendimi dhe emocionet e tyre nuk janë të rëndësishme. të mjaftueshme dhe ata duhet të bëjnë sakrifica për të arritur një qëllim më të lartë. Kështu që ata ndjekin standardet e imponuara dhe nuk e vlerësojnë lumturinë e tyre.
Mos harroni, që fëmijët të shohin prindërit e tyre dhe të mësojnë mbi themelet e dashurisë dhe lidhjes emocionale që do t’i ndihmojnë ata të lundrojnë në jetën e tyre të dashurisë si të rritur.
Fëmijët mund të ndjehen fajtorë.
Kur prindërit vendosin të qëndrojnë së bashku, fëmijët mund të ndjehen sikur është faji i tyre që prindërit janë të pakënaqur dhe se ata janë arsyeja për të gjitha problemet familjare. Ata janë jashtëzakonisht të ndjeshëm ndaj argumenteve dhe ka të ngjarë të ndihen fajtorë. Kjo mund të rezultojë në vetëvlerësim më të ulët, probleme me gjumin dhe madje përpjekje për të lënduar veten.
Prindërit duhet të shpjegojnë se ndjenjat e tyre ndaj njëri-tjetrit nuk ndikojnë në dashurinë e tyre për fëmijën dhe problemet e tyre personale nuk kanë të bëjnë me ta.
Fëmijët nuk mësojnë se si t’i zgjidhin konfliktet.
Fëmijët pasqyrojnë sjelljen e prindërve të tyre. Nëse prindërit janë në konflikt për një kohë të gjatë, në vend që ta zgjidhin atë disi, fëmijët mund ta projektojnë këtë sjellje në jetën e tyre të ardhshme. Fëmijët mësojnë se heshtja apo thjesht shprehja e emocioneve tuaja, por jo zgjidhja e problemeve, janë modele të pranueshme të sjelljes dhe mund të vuajnë nga probleme me komunikimin.
Prindërit duhet të japin një shembull të mirë për t’i ndihmuar fëmijët të kuptojnë se të gjitha marrëdhëniet kanë uljet dhe ngritjet e tyre, por është thelbësore të gjendet një kompromis dhe që partnerët t’u bëjnë me dije fëmijëve që janë të kënaqur me vendimin.
Fëmijët ndjehen sikur nuk mund ta kontrollojnë jetën e tyre.
Prindërit zakonisht nuk i pyesin fëmijët e tyre se çfarë është e dobishme për ta apo nuk i lënë t’i marrin vetë vendimet. Kështu që fëmija mund të ndiejë një pakënaqësi dhe tension të fshehur, por ata nuk e kanë idenë se çfarë mund të bëjnë për ta përmirësuar situatën. Mund të ndikojë negativisht në vetëvlerësimin dhe aftësinë e tyre për të marrë vendime në të ardhmen.
Sigurisht, nuk ka nevojë që fëmija juaj ta dijë gjithçka për problemet tuaja personale, por është më mirë t’i lini ata të kuptojnë që mendimet e tyre merren parasysh kur bëhet fjalë për çështjet familjare.
Fëmijët vuajnë nga metoda të dobëta të prindërimit.
Prindërimi është mjaft i vështirë, por është pothuajse e pamundur t’i kushtohet vëmendje e mjaftueshme një fëmije, kur prindërit janë nën presion të vazhdueshëm duke u përpjekur të shpëtojnë martesën e tyre ose të jetojnë me një bashkëshort/e të cilin nuk e duan.
Bashkë-prindërimi me partnerin mund të jetë më i lehtë nëse bashkëshortët nuk janë më bashkë dhe kanë kohë për të punuar me jetën e tyre.
Një jetë e lumtur u siguron prindërve burime të mjaftueshme të brendshme për t’u angazhuar në edukimin e fëmijës së tyre dhe nuk i bën ata të ndjehen sikur po sakrifikojnë lumturinë e tyre për hir të fëmijës së tyre. /MekuliPress/ Nëse e keni shijuar këtë artikull, ndajeni atë me familjen dhe miqtë tuaj!