Një tjetër fundjavë e tensionuar ka ardhur dhe ka ikur në Evropë, me trupat ruse në kufirin e Ukrainës – për fat të mirë ende në anën ruse (dhe bjelloruse). Shpresa për një lloj arratisjeje diplomatike nga lufta po vdes, por ende nuk ka vdekur.
Një figurë e rëndësishme, kancelari gjerman Olaf Scholz, vizitoi Kievin të hënën dhe ishte planifikuar të shkonte në Moskë të martën. Në prag të udhëtimit të tij, Moska publikoi videon e ministrit të Jashtëm rus duke i thënë Presidentit Vladimir Putin se diplomacia “nuk është shterur”.
Nëse Putin gjen një mënyrë për të shpëtuar imazhin për t’u dorëzuar ose – siç duket më e mundshme – urdhëron sulmin e përgjakshëm ushtarak për të cilin administrata Biden ka paralajmëruar, kjo krizë i ka mësuar tashmë Shteteve të Bashkuara dhe aleatëve të saj në mbarë botën disa mësime.
Nuk është shumë herët për t’i pranuar ato dhe për të përgatitur veprimet përkatëse.
Mësimi kryesor është se mbijetesa e demokracisë është e ndërthurur me gjeopolitikën.
Kjo është e vërtetë për shkak të faktit të thjeshtë, të demonstruar vazhdimisht në shekullin e 20-të, se parimet demokratike nuk lulëzojnë në mënyrë abstrakte; ato duhet të institucionalizohen në hapësirë të sigurt territoriale.
Kjo është përgjigja për ata që pyesin se çfarë interesi kanë Shtetet e Bashkuara në Ukrainë: Është interesi ynë të parandalojmë një pushtim të dhunshëm antidemokratik të asaj hapësire të madhe dhe të popullsisë së saj, duke vendosur kështu një precedent për frikësimin e të tjerëve.
Po, demokracia fillon në shtëpi, dhe SHBA ka nevojë për reforma dhe fuqizim të brendshëm; ajo që nevojitet gjithashtu është një masë kritike e kombeve me të njëjtin mendim.
Pavarësisht se sa shumë mund të dëshirojë administrata e Biden të përqendrohet në Azi dhe të përqendrojë burimet në një garë me Kinën, fuqitë e tjera të botës nuk mund të varen nga ajo. Aleanca Atlantike, e mbështetur nga partnerë të rinj në rajonin Indo-Paqësor, mbetet e nevojshme dhe e përshtatshme në shekullin e 21-të. Zoti. Putin mendon se ai duhet të bëjë kërcënime ushtarake për të kundërshtuar zgjerimin e NATO-s.
Kjo është kryesisht propagandë për të justifikuar perandorinë e re ruse, e bazuar në ideologjinë antidemokratike që ai ka ndjekur prej vitesh. Përgjigja më e mirë është kohezioni i aleancës.
Në fakt, ka shumë mundësi që Putini mund të shkaktojë vetë rezultatin që ai pretendon të parandalojë – zgjerimin më të madh të NATO-s – pasi vendet e mëparshme neutrale si Finlanda dhe Suedia u bashkuan.
Do të ishte edhe më mirë nëse një anëtar aktual – Gjermania – ta merrte këtë situatë si shenjë të saj për të rritur shpenzimet e mbrojtjes, të cilat ende nuk arrijnë objektivat e NATO-s.
Varësia energjetike gjermane nga Rusia është ekspozuar gjithashtu dhe Berlini duhet të përshtatet.
Të gjitha demokracitë, në fakt, duhet t’i nënshtrojnë politikat e tyre klimatike verifikimit gjeopolitik, duke siguruar që tranzicioni i gjelbër të mos krijojë mbështetje afatshkurtër në naftë dhe gaz nga autokracitë.
Putini i ka mësuar botës se fuqia e fortë ka ende rëndësi. Në fakt, ai beson se është gjithçka që ka rëndësi. Megjithatë, ai e ka gabim për këtë. Politika e jashtme duhet ta vërtetojë këtë.
Burimi: The Washington Post