Edi Rama ka dhënë një intervistë. Të qind e disatën me gjasë. Në media nga më të ndryshmet. Në një radio britanike kësaj radhe. Dhe aty ai kënaq kureshtinë e audiencave të huaja që e shohin si një lloj king kongu, apo Tarzani që befas shkel në qytetërim.
Marrëdhënia ime me babain. Ai ishte komunist, por edhe liberal. E dëgjoja, por e kundërshtoja. Isha basketbollist, kam qenë me azëm. Më tej demokracia, piktura, emigrimi dhe pushteti.
Në çdo intervistë e njëjta gjë, e njëjta përmbajtje dhe i njëjti mesazh: jeta është një mrekulli edhe në Shqipëri dhe thuajse si një Stiv Jobs në llojin e vet, z. Rama bashkon nëpër intervista “pikat – the dots” e sfidave të veta që ishin në fakt parathënia e suksesit që ka sot si drejtues i një rrangulle që shkëlqen në fasadë. Kuptohet, në këto “dots” mungojnë Koço Kokëdhima, Ilir Meta, apo Tom Doshi, se helbete edhe harron njeriu.
Dakord. E morëm vesh. E morën vesh edhe të huajt. Por pse duhet vallë që çdo intervistë e këtij personi të na shërbehet në shqip nga të gjitha mediat që i bëjnë fresk? Po vallë kaq shumë është shtruar kurrizi i servilizmit saqë sa herë ky tregon për veten duhet ta kemi shqip? Vitet e vegjëlisë, të rinisë, mandej mes shqiptarëve të thjeshtë e kështu me radhë e njëjta neveritje me të njëjtën përmbajtje? Klikime, shikime, apo kush e di, gazetari e vërtetë? Çfarë e ysht një tru-tastierë të marrë e të hedhë banalitete të tilla përherë, e përherë, pa pushim?
Jemi në vitin 2022, në fund. Të njëjtat media flasin përherë e më shumë për luftën botërore që po na afron nga Rusia, një zhvillim ky revolucionar edhe për ekosistemin. E megjithatë servilosjen e kanë po aq të vjetër, po aq klishe, po aq instinktive saqë duket do ta kenë amanet. Si ta shpjegosh ndryshe këtë qurre gazetareske?
s.zaimi