Në kontekstin e këtij artikulli, “egoja” është një perceptim i rremë ose i kufizuar i vetvetes. “Egoja” është një anë e ndryshme e “juve” që nuk jeton në të njëjtën gjatësi vale të vetëdijes si “vetja juaj më e lartë”. Egoja shërben për qëllimin për të na ndihmuar të qëndrojmë gjallë, por ajo mund ta përdorë vetëm informacionin që ka përjetuar nga e kaluara ose të treguar nga të tjerët. Edhe pse kjo e bën egon të duket negative, egoja është e rëndësishme për mbijetesën dhe është përgjegjëse për të na çuar atje ku jemi sot.
Egos i pëlqen të ketë një identitet
Kur e identifikoni veten me një titull ose një ndjenjë (p.sh., e përdorni shpesh fjalën “Unë”), ka shumë të ngjarë që po flisni nga një dimension egoist.
A e gjeni veten në një nga mënyrat e mëposhtme:
- Unë jam pronar biznesi;
- Jam i sëmurë (ose) jam i shëndetshëm;
- Jam i fortë (ose) jam i dobët; J
- Jam i pasur (ose) jam i varfër;
- Jam mësues, jam babë / nënë.
Vini re tek fjala “Jam”. Çfarë mund të tregojë kjo për ju.
Prioritetet e egos
Egoja juaj nuk është në dijeni të burimit të vërtetë se kush jeni vërtet përbrenda. Egoja i vlerëson më shumë këto:
- Çfarë zotërojmë;
- Çfarë statuse kemi;
- Paratë që kemi mbledhur;
- Njohuri që kemi marrë;
- Si dukemi;
- Sa të shëndetshëm jemi;
- Kombësia jonë;
- Si përceptohemi nga të tjerët.
Egoja duhet të “ushqehet” me informacione, vëzhgime dhe përvoja që e bëjnë atë të ndjehet “e sigurt”. Nëse nuk i pranon këto, atëherë fillon të ndjehet sikur është “duke vdekur” dhe shkakton mendime dhe sjellje më të frikshme.
Shpesh kalojmë nëpër cikle duke identifikuar diçka, duke mbrojtur identitet dhe duke marrë prova sikur të ishim ne ai identitet, në mënyrë që egoja të ndjehet sikur është “e gjallë”.
Si ndikon egoja në tendencën tonë për të qenë në ankth ose depression?
Nga kjo pikëpamje dhe duke e kuptuar egon, është e lehtë të shihet se si mund të bini në ankth ose depresion kur:
- Ju nuk i përmbushni standardet e caktuara (të krijuara nga ju ose dikush tjetër)
- Ju sëmureni ose plagoseni dhe “bukuria” juaj është martuar;
- Ju sëmureni në mënyrë kronike dhe nuk mund të bëni të njëjtat hobi ose punë;
- Ju humbisni pasionin për një karrierë për të cilën keni shpenzuar dekada të tëra;
- Ju e humbisni mundësinë që vjen “një herë në jetë.”
- Ju e humbisni një punë dhe falimentoni.
Çfarë ndodh kur ju e humbisni identitetin tuaj egoist?
Kur ju (pjesa egoiste e vetvetes) nuk mund të identifikoni më diçka, pjesa egoiste e frikësuar do të shkojë në luftë-ose-fluturim duke u përpjekur të mbroni atë që keni akoma ndërsa njëkohësisht të arrini diçka tjetër me të cilën mund të identifikoheni. Për egon, kur ndodhin gjëra të tilla, ajo praktikisht mund ta ndjej se po vdes.
Egoja, nuk e di se si është të jetosh pa ato identitete. Sa më shumë që qëndroni mbi ankthin dhe depresionin, aq më shumë përshtatet egoja e juaj me atë mënyrë të të menduari dhe vepruari.
Tani papritur, egoja ka një identitet të ri: Unë jam në ankth dhe depresion.
Trupdhimbja është burimi i shprehive të tua të ankthshme dhe depressive
Brenda secilit prej nesh është një “trup dhimbjeje” që është përgjegjës për shumë nga ndjenjat dhe rrethanat tona negative, përfshirë mendimet që kemi për veten, ndërveprimet tona me të tjerët dhe bindjet tona për botën ose jetën.
Trupi i dhimbjes qëndron i fjetur brenda secilit person, duke pritur të vijë në jetë. Trupi i dhimbjes mund të nxitet në një gjendje aktive nga situata të vogla dhe të rëndësishme, duke shkaktuar shkatërrim në mendjen tonë dhe në bashkëveprimet tona me të tjerët – shpesh pa e kuptuar as vetë.
Trupi i dhimbjes formohet kur ju keni një përvojë të rëndësishme negative dhe nuk jeni marrë plotësisht me të kur është shfaqur. Këto përvoja lënë një mbetje të dhimbjes dhe energjisë negative në trup. Sa më shumë përvoja të keni (ose sa më të rënda që janë ato), aq më i fortë bëhet trupi i dhimbjes.
Për shumicën e njerëzve, ky trup dhembjeje mund të jetë i fjetur (joaktiv) 90% të kohës, duke dalur në jetë vetëm në situata specifike. Dikush që është thellësisht i pakënaqur me jetën e vetë, mund të ketë një trup dhimbjeje që është aktiv 90% të kohës./filozofia.al
Autor: Austin Pranger