E tani, ç’ti them atij?
Përgjigje nga unë, pret ai.
Fëmi e shqiptar në Norvegji.
E ky më pyet për histori,
– Babi, cilët janë ata që ndërtuan Shqipëri?
Ai pret, pret, e unë përgjigje “s’di”.
– Ata trima e heronjë që bënë histori,
– Babi, të lutem m’i rrëfe tani.
Heshti unë, i trishtuar deri n’pafund.
– Skenderbeun ma vizatove.
-Përnat në mbrëmje ma madhërove, babi.
-Nënë Terezën në fotografi, këtu të madhe, në shtëpi e kemi.
-Pse “lavire” dikush e quajti, o babi?
-Isa Boletini paska punuar për Serbi!
-Kështu tha n’televizor njëri. E dëgjova me vesht e mi!
– Babi, më gënjeve tani!
Çfarë t’i them unë atij?
“Nokë, ne nuk kemi histori…?”
– Babi, pres të mësoj nga ty, përse akoma s’kemi Shqipëri?
Unë ngurroj, i ligshtë e i pafuqi,
i vogël deri n’imtësi.
N’mendime varfëri,
lot n’sy,
e pa “burrni”.
Nokë! O Nokë!
“Ti s’ke kombësi”,
“ti je diçka i ri!”
– Kush jam unë, o babi?
-Shqip, përse flas unë tani?
-Flamurin Shqiponjë, përse e kemi n’shtëpi, n’koridor e n’dhomë?
-Më të u rrita unë, babi.
I vogël Noka shumë;
Fjala e tij e randë, e me peshë shumë,
… mua m’grryen si plumb;
Po m’vret e po m’hedhë n’gjunjë.
“Ti s’je shqiptar, je kosovar”,
kështu e thonë ca politikanë bukëshkalë.
“Je shiftarë,
pa identitet,
pa flamur e pa varr!”.
Si t’a burrënoj Nokën unë tani?
N’a i vodhën heronjë, Flamur e histori.
Shekulli njëzet e një,
Unë përgjigje hala s’di!
I pashpresë unë. I hutuar ai;
I imi, i dashtuni fmi,
i harruar n’shkëmbë diku largë atje në Norvegji. E pa histori!
Sa çudi! Noka përditë më pret, e unë përgjigje “s’di”.
Shqipëri,
Më ndihmo tani!
- Gëzim Mekuli