Poezi nga Vernon Dalhart
Mëngjes i së hënës qe rreth orës një,
kur i madhi Titanik andej-këndej lëkundej,
njerëzit filluan të bërtisnin “gjallë s’do mbesim asnjë!”
Ishte trishtuese që anija e madhe po fundosej.
Kur Titanikun e madh ata e ndërtuan,
thanë se uji gjë nuk do mund t’i bënte,
por Zotin e plotfuqishëm sakaq e harruan,
ishte trishtuese që anija e madhe po fundosej.
Ishte trishtuese që anija e madhe po fundosej,
ishte trishtuese…
Kishte gra, burra e vocërrakë, që jetët po i humbnin,
ishte trishtuese, ajo anije e madhe po fundosej…
Njerëzit po bënin rrugë të gjatë nga të tyret shtëpi,
ashtu tok, nuk e dinin se vakti u kish ardhur,
vdekja trokiti, qindra syresh i gëlltiti,
ishte trishtuese që anija e madhe po fundosej.
Ishte trishtuese që anija e madhe po fundosej,
ishte trishtuese që anija e madhe po fundosej…
Kish gra, burra e vocërrakë, që jetët po i humbnin.
Zot! Sa e dhimbshme! Anija e madhe veçse u fundos…
Inçizuar te Gennett Records, në vitin 1926. Përkthyer nga Bujar Meholli
Vernon Dalhart, emri i vërtetë i të cilit është Marion Try Slaughter, konsiderohet si njëri ndër artistët më të mëdhenj të muzikës Kantri.
/www.mekuliPress.com/ – Shpërndaje dhe Pëlqeje gazetën MekuliPress