Poeti kombëtar Gjergj Fishta shkoi në një konferencë shkrimtarësh në Romë.
Në konferencë merrte pjesë edhe një shkrimtar serb, i cili në një libër të tij kishte shkruajtur se shqiptarët janë me bisht. Kur të gjithë u ulën për te filluar konferencën, Fishta ndenji në kembë.
– Zotëri, a nuk keni karrigë? – e pyeti drejtuesi i seancës.
– Karrigën e kam, por nuk ka vrimë ku të fus bishtin, – u pergjigj Fishta.
– Cilin bisht? – e pyeti i habitur drejtuesi i seancës.
– Bishtin që kemi ne shqiptarët për të cilin ka shkruajtur ky shkrimtari sërb, – tha Gjergji duke shenjuar serbin.
– Ju lutem zotëri, mos bëni shaka! – foli përsëri drejtuesi.
– Nuk po bëj aspak shaka, – u përgjigj Fishta, – sepse sërbi, o do të gjejë bishtin shqiptarëve për të cilin ka shkruajtur, o të dalë përjashta i turpëruar.
Shkrimtari sërb nuk e zgjati, por kokulur dhe i mbuluar me turp, doli nga salla.