Gjyshërit nuk vdesin kurrë, bëhen të padukshëm dhe flenë përgjithmonë në thellësitë e zemrave tona. Edhe sot na mungojnë dhe do të jepnim gjithçka për të dëgjuar përsëri tregimet e tyre, për të ndier përkëdhelitë e tyre dhe ato mendimet e mbushura me butësi të pafundme.
E dimë se është ligji i jetës, ndërsa gjyshërit kanë privilegjin të na shohin të lindim dhe të rritemi, ne duhet të bëhemi dëshmitarë të plakjes së tyre dhe lamtumirës nga kjo botë.
Humbja e tyre është pothuajse gjithmonë mirupafshim-i ynë i parë, dhe zakonisht gjatë fëmijërisë sonë. Gjyshërit që marrin pjesë në fëmijërinë e nipërve të tyre lënë gjurmë në shpirtrat e tyre, trashëgimi që do t’i shoqërojnë ata gjatë gjithë jetës, si fara të dashurisë së përjetshme, për ato ditë kur ato bëhen të padukshëm.
Sot është shumë e zakonshme të shohësh gjyshërit dhe gjyshet e përfshira në çështjet e fëmijëve me nipërit e mbesat e tyre. Ata janë një rrjet i paçmuar mbështetje në familjet e sotme.
Megjithatë, roli i tyre nuk është i njëjtë me atë të një babai apo një nëne, dhe kjo është diçka që fëmijët e perceptojnë në një moshë të vogël. Marrëdhënia midis gjyshërve dhe nipërve e mbesave vjen nga një bashkëpjesëmarrje shumë më intime dhe e thellë, kështu që humbja e tyre mund të jetë diçka shumë delikate në mendjen e një fëmije ose adoleshenti.
Gjyshërit nuk vdesin, sepse ata janë të ngulitur në emocionet tona në një mënyrë më delikate dhe të thellë se sa thjesht gjenetike. Ata na mësuan të shkojmë pak më ngadalë dhe me ritmin e tyre, të shijojmë një pasdite në fshat, të zbulojmë se librat e mirë kanë një erë të veçantë dhe se ekziston një gjuhë që shkon shumë përtej fjalëve.
Është gjuha e një përqafimi, e një puthjeje, e një buzëqeshje të ndërlikuar dhe e një shëtitje në mes të pasdites, duke ndarë heshtjen ndërsa ne shikojmë perëndimin e diellit.
E gjithë kjo do të zgjasë përgjithmonë dhe pikërisht tek kjo ndodh përjetësia e vërtetë e njerëzve. Në trashëgimi emocionale e atyre që me të vërtetë na duan dhe që na nderojnë duke i kujtuar çdo ditë.