Duke filluar rreth shekullit të VI p.e.s., gjuhësia filloi të studiohej në mënyrë sistematike nga studiuesi indian Pānini, i cili përgjithësisht vlerësohet si “Babai i Gjuhësisë”. Gjuhësia formale u zhvillua më vonë edhe në Greqinë e Lashtë. Duke filluar rreth shekullit të IV p.e.s., Kina zhvilloi gjithashtu traditat e veta gramatikore. Traditat e gramatikës arabe dhe gramatikës hebraike, u zhvilluan gjatë Mesjetës, gjithashtu në një kontekst fetar.
Gjuhësia moderne filloi të zhvillohet në shekullin XVIII me punë pothuajse tërësisht të përqëndruar në studimet indo-evropiane dhe duke çuar në një rindërtim mjaft të hollësishëm dhe të qëndrueshëm të gjuhës proto-indo-evropiane. Gjysma e parë e shekullit të 20-të u shënua nga shkolla strukturaliste, bazuar në punën e Ferdinand de Saussure në Evropë dhe Edward Sapir e Leonard Bloomfield në Shtetet e Bashkuara. Vitet 1960 patën ngritjen e shumë fushave të reja në gjuhësi, siç është gramatika e përgjithshme nga Noam Chomsky, sociolinguistika nga William Labov, gjuhësia funksionale sistemore nga Michael Halliday dhe gjithashtu psikolinguistika moderne.
Në fillim të shekullit XX, de Saussure bëri dallimin midis nocioneve të gjuhës dhe ligjërimit në formulimin e tij të gjuhësisë strukturore. Sipas tij, ligjërimi është shqiptimi specifik i fjalës, ndërsa gjuha i referohet një fenomeni abstrakt që përcakton teorikisht parimet dhe sistemin e normave që rregullojnë një gjuhë. Ky dallim ngjason me atë të bërë nga Noam Chomsky midis kompetencës dhe performancës, ku kompetenca është njohuri ideale e një individi të një gjuhe, ndërsa performanca është mënyra specifike në të cilën ajo përdoret.
Në të gjitha kulturat, historia e hershme e gjuhësisë shoqërohet me një nevojë për të dalluar ligjërimin, veçanërisht për tekstet rituale ose në mosmarrëveshje. Kjo shpesh çoi në eksplorime të hartave dhe debat mbi origjinën konvencionale kundrejt natyralizmit për këto simbole. Më në fund kjo çoi në proceset me të cilat formohen struktura më të mëdha nga njësitë.
Babilonia
Tekstet më të hershme gjuhësore, të shkruara me kuneiforma në pllaka balte, datojnë pothuajse katër mijë vjet më parë.[6] Në shekujt e parë të mijëvjeçarit të dytë p.e.s., në Mesopotaminë jugore lindi një traditë gramatikore që zgjati më shumë se 2.500 vjet. Tekstet gjuhësore nga pjesët më të hershme të traditës ishin listat e emrave në sumerisht (një gjuhë e izoluar, d.m.th. një gjuhë pa të afërm gjenetikë të njohur), gjuhë e teksteve fetare dhe juridike në atë kohë. Sumerishtja po zëvendësohej në të folurën e përditshëm nga një gjuhë shumë e ndryshme (dhe e palidhur), akadishtja; megjithatë mbeti si gjuhë prestigji dhe vazhdoi të përdoret në kontekste fetare dhe juridike. Prandaj duhej të mësohej si gjuhë e huaj, dhe për ta lehtësuar këtë, informacionet rreth sumerishtes u regjistruan me shkrim nga shkruesit që flisnin akadisht.
Gjatë shekujve, listat u standardizuan dhe fjalët sumere u siguruan me përkthime akadiane. Në fund të fundit dolën tekste që dhanë ekuivalente akadiane jo vetëm për fjalët e vetme, por për të gjithë paradigmat e formave të ndryshme të fjalëve: një tekst, për shembull, ka 227 forma të ndryshme të foljes ĝar “vendos”.
India
Gjuhësia në Indinë e lashtë rrjedh nga nevoja për të recituar dhe interpretuar saktë tekstet Vedike. Tashmë në tekstin më të vjetër indian, Rigveda, vāk (“fjalimi”) është hyjnizuar. Nga 1200 p.e.s., performanca gojore e këtyre teksteve bëhet e standardizuar, dhe traktatet për recitimin ritual sugjerojnë ndarjen e përbërjeve sanskrite në fjalë, stem dhe njësi fonetike, duke siguruar një shtysë për morfologjinë dhe fonetikën.
Disa nga aktivitetet më të hershme në përshkrimin e gjuhës i janë atribuar gramatikës indiane Pāṇini (shek. IV p.e.s.), cili shkroi një përshkrim zyrtar të gjuhës sanskrite në Aṣṭādhyāyī e tij.
Gjatë disa shekujve të ardhshëm, arritja e qartësisë në organizimin e njësive të tingullit dhe bashkëtingëlloret ndaluese u organizuan në një katror 5×5 (rreth 800 p.e.s., Pratisakhyas), duke çuar përfundimisht në një alfabet sistematik, Brāhmī, deri në shekullin e 3-të p.e.s..
Në semantikë, gramatika e hershme sanskrite Śākaṭāyana (para vitit 500 p.e.s.) sugjeron që foljet të paraqesin kategori ontologjikisht të mëparshme, dhe që të gjitha emrat rrjedh etimologjikisht nga veprimet. Etimologu Yāska (rreth shek. V p.e.s.) peson që do të thotë trashëgimi në fjali, dhe se kuptimet e fjalëve rrjedhin në bazë të përdorimit fjalor. Ai gjithashtu siguron katër kategori fjalësh: emrat, foljet, foljet pararendëse, dhe pjesëzat/të pandryshueshmet dhe një provë për emrat konkretë dhe abstraktë: fjalë që mund të tregohen nga përemri që.
Pāṇini (shek. IV p.e.s.) kundërshton pikëpamjen Yāska që fjalitë janë parësore, dhe propozon një gramatikë për kompozimin e semantikës nga rrënjët morfemike. Duke tejkaluar tekstin ritual për të konsideruar gjuhën e gjallë, Pāṇini specifikon një grup gjithëpërfshirës prej rreth 4,000 rregullash aforiziste (sutra) që:
Harton semantikën e strukturave të argumentit të foljeve në role tematike
- Siguron rregulla morfosintaktike për krijimin e formave të foljeve dhe formave nominale shtatë rastet e të cilave quhen karaka (të ngjashme me rasën) që gjenerojnë morfologjinë
- Merr këto struktura morfologjike dhe merr parasysh proceset fonologjike (p.sh., ndryshimi i rrënjës ose i stemit) me të cilat merret forma e fundit fonologjike
Për më tepër, shkolla Pāṇiniane gjithashtu siguron një listë me 2000 rrënjë foljeje që formojnë objektet mbi të cilat zbatohen këto rregulla, një listë tingujsh (të ashtuquajturat Shiva-sutras) dhe një listë prej 260 fjalësh që nuk rrjedhin nga rregullat.
Specifikimi tejet i përmbledhur i këtyre rregullave dhe ndërveprimeve të tyre komplekse çuan në një koment të konsiderueshëm dhe ekstrapolimi gjatë shekujve në vijim. Struktura fonologjike përfshin përcaktimin e një nocioni të universalëve të zërit të ngjashëm me fonemën moderne, sistematizimin e bashkëtingëlloreve bazuar në shtrëngimin e zgavrës me gojë, dhe zanoret bazuar në lartësinë dhe kohëzgjatjen. Sidoqoftë, është ambicia e gjetjes së këtyre nga morfema në semantikë që është vërtet e jashtëzakonshme në terma moderne.
Greqia
Grekët zhvilluan një alfabet duke përdorur simbole nga Fenikasit, duke shtuar shenja për zanoret dhe për bashkëtingëlloret shtesë të përshtatshme për idiomën e tyre (shih Robins, 1997). Te Fenikasit dhe në sistemet e shkrimit më parë grek, si Linear B, grafemat treguan rrokje, që janë kombinime të shëndosha të një bashkëtingëlloreje dhe një zanoreje. Shtimi i zanoreve nga grekët ishte një përparim i madh pasi lehtësoi shkrimin e Greqisë duke përfaqësuar të dy zanoret dhe bashkëtingëlloret me grafema të veçanta. Si rezultat i prezantimit të shkrimit, u krijuan poezi si poemat Homerike dhe u krijuan dhe u komentuan disa botime, duke formuar bazën e filologjisë dhe kritikës.
Së bashku me fjalimin e shkruar, grekët filluan të studiojnë çështje gramatikore dhe filozofike. Një diskutim filozofik për natyrën dhe origjinën e gjuhës mund të gjendet qysh në veprat e Platonit. Një çështje shqetësuese ishte nëse gjuha ishte e krijuar nga njeriu, një objekt social ose origjinal i mbinatyrshëm. Platoni në Kratylusin e tij paraqet pikëpamjen natyraliste, që kuptimet e fjalëve dalin nga një proces natyror, i pavarur nga përdoruesi i gjuhës. Argumentet e tij bazohen pjesërisht në shembuj të bashkimit, ku kuptimi i tërësisë zakonisht lidhet me elektorantët, megjithëse deri në fund ai pranon një rol të vogël për kongresin. Sofistët dhe Sokrati prezantuan dialektikën si zhanër të ri të tekstit. Dialogët Platonikë përmbajnë përkufizime të njehsorëve të poezive dhe të tragjedisë, formës dhe strukturës së atyre teksteve (shiko Republika dhe Phaidros, Ion, etj.).
Aristoteli mbështet origjinën konvencionale të kuptimit. Ai përcaktoi logjikën e të folurit dhe të argumentit. Për më tepër, veprat e Aristotelit mbi retorikën dhe poetikën u bënë me një rëndësi të madhe për të kuptuar tragjedinë, poezinë, diskutimet publike etj si zhanre teksti. Puna e Aristotelit për logjikën ndërlidhet me interesin e tij të veçantë për gjuhën, dhe puna e tij në këtë fushë ishte thelbësore e rëndësishme për zhvillimin e studimit të gjuhës ( logot në greqisht do të thotë edhe “gjuhë” dhe “arsyetim logjik”). Në Kategoritë, Aristoteli përcakton se çfarë kuptohet me fjalë “sinonimë” ose univokale, çfarë kuptohet me fjalë “homonimike” ose ekuivokale, dhe çfarë kuptohet me fjalë “paronime” ose emëruese. Ai i ndan format e të folurit si:
Roma
Në shekullin IV, Aelius Donatus përpiloi gramatikën latine Ars Grammatica që do të ishte teksti shkollor përcaktues përgjatë mesjetës. Një version më i vogël, Ars Minor, përfshiu vetëm tetë pjesët e fjalimit; përfundimisht kur librat erdhën të shtypen në shekullin XV, ky ishte një nga librat e parë që u shtyp. Nxënësit e shkollës që iu nënshtruan gjithë këtij arsimi na dhanë kuptimin e tanishëm të “gramatikës” (vërtetuar në anglisht që nga viti 1176).
Kina
Ngjashëm me traditën indiane, filologjia kineze, Xiaoxue (小學 “studime fillore”), filloi si një ndihmë për të kuptuar klasikët në dinastinë Han (rreth shek. 3 p.e.s.). Xiaoxue u nda në tri degë: Xungu (訓詁 “exegesis”), Wenzi (script ” [analizë]”) dhe Yinyun ( study “[studimi i] tingujve”) dhe arriti epokën e tij të artë në shekullin e 17-të të erës sonë (Dinastia Qing). Fjalori Erya (rreth shek. 3 p.e.s.), i krahasueshëm me indianin Nighantu, vlerësohet si vepra e parë gjuhësore në Kinë. Shuowen Jiezi (shek. II p.e.s.), fjalori i parë kinez, klasifikon simbolet kineze nga radikalët, një praktikë që do të ndiqej nga shumica e leksikografëve pasues. Dy vepra të tjera pionierë të prodhuara gjatë dinastisë Han janë Fangyan, vepra e parë kineze në lidhje me dialektet, dhe Shiming, kushtuar etimologjisë.