Liria dhe shëndeti kanë diçka të përbashkët: ato vlerësohen me të vërtetë atëherë kur nuk i kemi.
Nuk ka njeri që të mos e dojë lirinë, por i drejti e kërkon për të gjithë, ndërsa i padrejti vetëm për vete.
Përbetimi nuk ka qënë asnjëherë mjet për të fituar lirinë. Atje ku vullneti dhe forca e shumicës së popullit janë pjekur për lirinë, nuk ka nevojë për përbetim, atje ku janë ato, ai nuk ndihmon dot.
Liria që shërben për të zhdukur lirinë, duhet zhdukur.
Njeriu i lirë nuk synon të sundojë, liria i kundërvihet në masë të barabartë si skllavërisë ashtu edhe sundimit.
Askush dhe asnjëherë nuk ka pasur të drejta të tjera, përveç atyre që ka fituar dhe i ka mbrojtur vetë.
Pse është kaq gjë e rrallë liria? Sepse është e mira më e madhe.
Vetëm mëndjet e lira e ndjejnë peshën e vargonjëve.
Liria është një fe e re, feja e kohës sonë.
Vetëm ai është i denjë për jetën e lirinë që çdo ditë del në luftë për to.
Liria pa ideale sjell më tepër dëm se dobi.
Pëlqej të jem shpirt i lirë në burg, se sa puthador dhe frikacak në liri.
Ne nuk mund të presim që nga despotizmi në liri të na shpien mbi jastëk me pupla.
Privilegjet e çdo lloji janë varri i lirisë dhe i drejtësisë.
Liria nuk është të rrish duarkryq, por është përdorimi i arsyeshëm i kohës, është zgjedhja e punës dhe e veprimit.
Liria është një bukë që popujt duhen ta nxjerrin me djersën e ballit.
Despoti kur bëhet i tillë, e shndërron vetveten në skllav.
Ujku dhe qengji e kuptojnë në mënyra të ndryshme fjalën “liri”.
Thelbi i shtypit të lirë, është thelbi burrëror, ashtu si një pjesë e trupit kushtëzon tjetrën.
Asnjë njeri nuk lufton kundër lirisë; në rastin më të skajshëm njeriu lufton kundër lirisë së të tjerëve.
Liria është njeriu. Madje edhe që të bindesh duhet të jesh i lirë; që të sakrifikosh duhet t’i përkasësh vetvetes.
Të jesh i lirë do të thotë, ndër të tjera, të mos jesh rob i llogjikës tënde.
Liria është një e mirë që lejon të përdoren të mirat e tjera.
Liria është perëndia e shpirtit tim.
O liri, magji e jetës time, pa ty puna është torturë, jeta-vdekje e ngadaltë.
Kemi nevojë për liri, por ca më tepër të na drejtojnë njerëz që i duam.
Liria e vërtetë është më e çmueshme se ari dhe argjendi.
Të gjithë tiranët që kanë jetuar mbi këtë tokë, kanë besuar gjithashtu në lirinë – por në lirinë për vetveten.
Mundësia për të bërë gjithçka që të na pëlqejë, nuk është liri, por më tepër shpërdorim fyes i lirisë së vërtetë.
Është vënë re se ata që bërtasin më tepër se të gjithë, duke kërkuar liri, nuk para e durojnë me qejf atë.
Ka vlerë vetëm ajo liri që u jep hapësirë energjisë, mendjes dhe vetive të mira të popullit.
Nuk mund të jetë i lirë ai popull që shtyp popujt e tjerë.
Liria e vullnetit, për pasojë, nuk është tjetër veçse aftësia për të marrë vendime me kompetencë.
Mjaft të quash veten skallav dhe do të jesh i tillë.
Skllavëria mund t’i ulë njerëzit aq shumë, sa ata të fillojnë ta duan atë.
Shërbëtorët nuk kanë zotëri, nuk bëhen të lirë, shpirti i skllavit ka hedhur rrënjë tek ata.
Në qofsh ti vetë shkaku i robërisë tënde, mëshirë mos prit në orën e vështirë.
Atje ku është ligjësuar skllavëria, nuk mund të ketë kulturë humane.
Kur dëgjoj që ndonjë mbron skllavërinë, më lind një dëshirë e zjarrtë ta detyroj atë që ta provojë vetë këtë fat.
Veprimi prej skllavi nuk është gjithmonë karakteristikë vetëm e skllavit.
Një që është tiran në shtëpi, jo rrallë është skllav në shoqëri.
Dhuna krijoi skllevërit e parë, frika i përjetësoi.
Nuk ka skllavëri më të turpshme se skllavëria vullnetare.
Pushteti mbi vetveten është pushteti më i lartë, skllavërimi nga pasionet vetjake – skllavëria më e tmerrshme.
Njeriu më i lirë është ai që di të qëndrojë i lirë edhe në skllavëri.
Asnjë lloj pabarazie nuk mund të përligjet përveç asaj që ka krijuar vetë natyra në formën e ndryshimeve midis njerëzish.
Republika, më tepër se çdo gjë, i afron njerëzit te barazia.
Barazia e të drejtave është ligj i shenjtë i njerëzimit.
Despotët e mëdhenj të lashtësisë u ngjajnë ca bredhave madhështorë, majat e të cilëve prekin qiellin, por që, duke mos pasur rrënjë të thella, përmbysen nga shtrëngata e parë.
Përdorimi i një pjese të popullit për të mbajtur nën fre pjesën tjetër, është një mënyrë veprimi e vjetër të despotëve.
Tiranët në krye të familjes dhe ata në krye të shtetit ndryshojnë vetëm nga përmasat e zotërimeve dhe nga numri i skllevërve.
Unë nuk dua të jem sundimtar, siç nuk dua të jem dhe skllav. Ky është koncepti im për demokracinë.
Tirania është gjithmonë shprehje e dobësisë.
Tirania më e egër është ajo që vepron nën hijen e ligjshmërisë dhe del me flamurin e drejtësisë.
Qevrisja despotike është një rend i tillë punësh ku sunduesi është i poshtër, e të sunduarit janë të poshtëruar.