Shumica e njerëzve pajtohen me idenë se ne duhet ta përmirësojmë disi sistemin tonë ekonomik. Ai kërcënon planetin tonë nëpërmjet konsumit pa kriter, na shpërqëndron me një reklamat që shfaqen kudo, i lë njerëzit të uritur dhe pa kujdes shëndetësor, dhe nxit konflikte të panevojshme. Megjithatë, ne jemi shpesh të prirur t’i hedhim poshtë idetë e kritikut më të famshëm dhe ambicioz, Karl Marks.
Kjo nuk është shumë e çuditshme. Në praktikë, idetë e tij politike dhe ekonomike janë përdorur për të hartuar ekonomi shkatërruese dhe diktatura të këqija. Sinqerisht, mjetet juridike që Marksi propozoi për ‘plagët e botës’ tani tingëllojnë pak të çmendura. Ai mendoi se duhet të heqim pronën private. Njerëzit nuk duhet të lejohen të zotërojnë gjëra. Në momente të caktuara dikush mund të pendohet. E gjitha kjo të duket e ngjashme me idenë sikur të përpiqesh të pengosh thashethemet ose të ndalosh televizionin. Është sikur t’i dalësh në luftë kundër natyrës njerëzore.
Dhe Marksi besonte se bota do të vihej në vijë të drejtë nga një diktaturë e proletariatit; por këto ide nuk është se përfillen dhe aq shumë sot.
Sidoqoftë, ne nuk duhet ta hedhim poshtë Marksin me kaq ngut. Duhet ta shohim atë si një udhërrëfyes, diagnoza e të cilit mbi të keqen e kapitalizmit na ndihmon të lundrojmë drejt një të ardhmeje më premtuese.
Karl Marks lindi në 1818 në Trier të Gjermanisë. Ai vjen nga një linjë e gjatë rabinësh, por familja e tij u kthye në të krishterë kur ishte gjashtë vjeç me qëllim që të asimiloheshin me shoqërinë gjermane.
Në Universitetin e bukur dhe prestigjioz të Bonn-it, ai hyri në borxhe të mëdha, u burgos për dehje dhe prishje të qetësisë, dhe hyri në një duel. Ai gjithashtu donte të bëhej kritik i dramës. I pakënaqur, babai i Marksit e dërgoi atë në universitetin më serioz të Berlinit, ku u bashkua me një grup filozofësh të njohur si Hegelianët e Rinj, të cilët ishin jashtëzakonisht skeptikë për ekonominë dhe politikën moderne.
Shumë shpejt Marks u përfshi në Partinë Komuniste, një grup i vogël intelektualësh që avokonin për përmbysjen e sistemit të klasës dhe heqjen e pronës private. Ai punoi si gazetar dhe u fejua fshehtas me një grua të re të pasur, Jenny von Westphalen. Për shkak të aktivitetit të tij politik, çifti i ri duhej të largohej nga Gjermania dhe përfundimisht u vendos në Londër.
Marksi shkroi një numër të madh të librash dhe artikujsh, ndonjërin edhe me mikun e tij Friedrich Engels. Disa nga më të rëndësishmit janë Kritika e Filozofisë të së Drejtës së Hegelit (1843), Familja e Shenjtë (1845), Teza mbi Feuerbach (1845), Dorëshkrime (1844), Ideologjia Gjermane (1845), Manifesti Komunist (1848), Kritika e Programit Gotha (1875), dhe shumë voluminozi Kapitali (1867-1894).
Kryesisht, Marksi shkroi për kapitalizmin, llojin e ekonomisë që dominon botën perëndimore. Ishte, në ditët e tij, ende prezent, dhe Marksi ishte një nga kritikët më inteligjent dhe më të ndjeshëm. Këto ishin disa nga problemet që ai identifikoi:
Një: Puna moderne është “tjetërsuar”
Një nga njohuritë më të mëdha të Marksit, të dorëzuar në një libër të hershëm të njohur si Dorëshkrimet e vitit 1844, është se puna mund të jetë një nga burimet e gëzimeve tona më të mëdha. Kjo sepse Marksi kishte shpresa të mëdha për punën saqë ishte aq i zemëruar me punën e mjerueshme që shumica e njerëzimit është e detyruar të përballonte. Për t’u ndjerë të përmbushur në punë, Marksi shkroi se punëtorët duhet ‘të shohin veten në objektet që kanë krijuar’.
Në të mirë të saj, puna na ofron një shans për të nxjerrë në pah atë që është e mira brenda nesh (le të themi krijimtarinë tonë, ashpërsinë tonë, logjikën tonë) dhe t’i japim asaj një formë të qëndrueshme në ndonjë lloj objekti ose shërbimi të pavarur prej nesh.
Puna jonë duhet të jetë – nëse gjërat shkojnë siç duhet – pak më mirë se sa të arrijmë të jemi çdo ditë, sepse na lejon të koncentrohemi dhe të distilojmë pjesët tona më të mira.
Mendoni për personin që e ka ndërtuar këtë karrige: është e drejtpërdrejtë, e fortë dhe elegante. Tani krijuesi i saj nuk do të kishte qenë gjithmonë kështu: nganjëherë ai ose ajo mund të ketë qenë i keq, i dëshpëruar, i pasigurt.
Megjithatë karrigia është një përkujtim i pozitave të karakterit të tij ose të saj. Kjo është puna ideale, mendoi Marksi. Por ai gjithashtu vuri re se si në botën moderne, pak vende pune kanë këtë karakteristikë për të na lejuar të shohim më të mirën e vetes në atë që bëjmë.
Një pjesë tjetër e problemit me punën moderne është se ajo është tepër e specializuar. Dikush mund të thotë përse njerëzit kanë tituj kaq të çuditshëm të punës dhe kualifikimit: mund të gjejmë specialistë të teknologjisë së paketimit, oficerë për shpërndarjen e pijeve, teknikë të higjienës gastronomike dhe arkitektë informativë.
Këto punë kërkojnë trajnim për t’u zotëruar, gje e cila e bën ekonominë moderne shumë efikase, por ne përfundojmë në një situatë ku rrallëherë është e mundur që natyra e vërtetë e njeriut të gjeje shprehje në atë që po kryen çdo ditë. Në sytë e Marksit, të gjithë ne jemi universal përbrenda. Nuk kemi lindur për të bërë vetëm një gjë të caktuar në jetë, por të aftë për shumë gjëra.
Është vetëm ekonomia që – për qëllimet e veta të lakmuara – na shtyn të sakrifikojmë veten në një disiplinë të vetme, duke na bërë (fjalët e Marksit) “të njëanshëm dhe të varur” dhe “të depresionuar shpirtërisht dhe mendërisht në gjendjen e një makine”.
Ishte në dorëshkrimet e 1844-ës kur Marksi argumentoi fillimisht se puna moderne çon në ”tjetërsim” – në gjermanisht, Entfremdung. Në zemrat tona, ne jemi shumë më të shumtë dhe më pak të përçmuar sesa ekonomia moderne: nën fasadën e jashtme të qetë të kontabilistit mund të qëndrojë dikush që gërmon të kalojë në peizazhin e kopështit. Shumë poetë do të donin të shkonin të punonin në industri për disa vite.
Marksi i njihte potencialet tona të shumëfishta. Specializimi mund të jetë një domosdoshmëri ekonomike, por mund të jetë edhe një tradhëti njerëzore. Marks gjithashtu dëshiron të na ndihmojë të gjejmë gjejmë punë më kuptimplota.
Puna bëhet kuptimplotë, thotë Marks, në njërën nga dy prej mënyrave: ose ndihmon punonjësin drejtpërdrejt të zvogëlojë vuajtjet e dikujt tjetër ose i ndihmon ata në një mënyrë të prekshme për të rritur kënaqësinë tek të tjerët. Shumë pak lloje punësh, si të qënët doktor apo një yll i operës, duket sikur i përshtatet këtij projekligji në mënyrë të përsosur.
Por shpesh njerëzit largohen nga puna dhe thonë: Nuk e kuptoj të punuarit duke shitur ose krijimin e një fushate reklamash për orenditë e kopështit ose mësimin e frëngjishtes tek fëmijët që nuk duan të mësojnë.
Kur puna duket e pakuptimtë, ne vuajmë – edhe nëse paga është e denjë. Marks po bënte kështu një skicë të parë të një përgjigjeje se si duhet ta refomojmë ekonominë; kemi nevojë për një sistem ekonomik që lejon më shumë prej nesh të zvogëlojë vuajtjet ose të rrisë kënaqësinë.
Në thelb ne duam të ndjejmë se po i ndihmojmë njerëzit. Ne duhet të ndjejmë se po i drejtohemi nevojave të vërteta – jo thjesht të shërbyerit të dëshirave të rastit. Marks ishte i vetëdijshëm për shumë punë ku një person gjeneron para, por nuk mund t’i shohë energjitë e tyre askund “të grumbulluara”. Inteligjenca dhe aftësitë e tyre janë të shpërndara.
Ata nuk mund t’i drejtohen diçkaje dhe të thonë: “Unë e bëra këtë, ky jam unë”. Kjo mund të dëmtojë njrëz që bëjnë punë që duken joshëse nga jashtë – një lexues lajmesh ose një model catwalk. Ditët e para është emocionuese. Por me vitet nuk arrin ndonjë gjë. Përpjekjet e tyre nuk grumbullohen. Nuk ka një objektiv afatgjatë që të drejtohet puna e tyre. Pas disa vitesh ata thjesht ndalen.
Është e kundërta e një arkitekti që mund të punojë për pesë vjet për një projekt të madh – por të gjitha miliona detajet, që mund të jenë të mërzitshme dhe acaruese në vetvete, me kalimin e kohës i drejtohen një arritjeje të përgjithshme dhe të plotë. Dhe kushdo që është pjesë e kësaj, merr pjesë në kuptimin e drejtimit dhe qëllimit. Punët e tyre janë të nevojshme për të sjellë diçka të mrekullueshme në ekzistencë. Dhe ata e dinë.
Dy: Puna moderne është e pasigurt
Kapitalizmi e bën qenien njerëzore krejtësisht dhe lehtësisht të përdorshme; thjeshtë një faktor midis forcave të tjera të prodhimit dhe një që mund të flaket tutje në minutën që shpenzimet rriten ose kursimet mund të bëhen përmes teknologjisë. Nuk ka siguri të punës në kapitalizëm. E megjithatë, siç e dinte Marsi, thellë brenda nesh, ne duam sigurinë me një intensitet të ngjashëm me atë që ndiejmë në një marrëdhënie.
Ne nuk duam të na flakin pa pritur e pa menduar, ne tmerrohemi kur na braktisin. Marks e dinte se ne jemi ‘objekt përdorimi’ i të tjerëve, gjithçka varet nga kostoja dhe nevoja. Por ai ka simpati për dëshirat emocionale të punëtorit. Komunizmi – në kuptimin emocional – është një premtim se ne gjithmonë kemi një vend në zemrën e botës, që ne nuk do të dalim jashtë. Kjo është thellësisht prekëse.
Tre: Punëtorët paguhen pak, ndërkohë që kapitalistët e vënë pasurinë stivë
Kjo është ndoshta është shakaja më e dukshme e Marksit në lidhje me kapitalizmin. Në veçanti, ai besonte se kapitalistët i zvogëluan pagat e punëtorëve sa më shumë që të ishte e mundur për të shlyer një diferencë të gjerë fitimi (ai e quajti këtë “akumulim primitiv” ose në gjuhën gjermane Ursprüngliche Akkumulation).
Ata nuk ishin në nevojë të dëshpëruar për punësim, por pronarët dhe punëdhënësit e tyre mund të komplotonin për t’i mbajtur ata të dëshpëruar duke ngritur çmimin jetesës së bashku me çdo rritje të pagave. Jeta bashkëkohore solli edhe sfida të reja që e mbanin proletariatin të dobët: lagjet e mbushura me njerëz, sëmundjet, qytetet me krime, dëmtimet në fabrikë. Shkurtimisht, shkroi Marks, punëtorët mund të shfrytëzoheshin pothuajse pafundësisht.
Katër: Kapitalizmi është shumë i paqëndrueshëm
Shumë kohë para Depresionit të Madh ose tregut të bursës së tregtuar me kompjuter, Marksi kuptoi se sistemet kapitaliste karakterizohen nga një sërë krizash. Kjo është pjesërisht për shkak se kapitalistët kërkojnë rreziqe gjithnjë e më të mëdha për të bërë fitime edhe më të mëdha, dhe ky spekulim çrregullon çmimet dhe punësimin. Por kapitalizmi nuk është i paqëndrueshëm vetëm për shkak të konkurrencës dhe dobësisë njerëzore.
Sipas pikëpamjes së Marksit, është në thelb i paqëndrueshëm – një forcë që vazhdimisht mbizotëron vetveten, një “magjistar i cili nuk është më në gjendje të kontrollojë fuqitë e botës së poshtme që ai e thërriste me magjitë e tij”. Ironikisht, Marx vuri në dukje, ne kemi kriza në kapitalizëm jo për shkak të mungesës, por për shkak të bollëkut; Fabrikat dhe sistemet tona janë kaq efikase, sa ne mund t’i japim të gjithëve në këtë planet një makinë, një shtëpi, qasje në një shkollë dhe një spital të mirë.
Pak prej nesh do të duhet të punonin. Por ne nuk e çlirojmë veten. Marks mendon se kjo është absurde, rezultati i një lloj forme masoçizmi patologjik. Në vitin 1700, mori fuqinë e pothuajse të gjithë të rriturve për të ushqyer një komb. Sot një popull i zhvilluar zor se ka nevojë që dikush të mos punësohet në bujqësi. Krijimi i makinave nuk ka nevojë praktikisht për asnjë punonjës.
Papunësia aktualisht është e tmerrshme dhe shihet si një sëmundje e keqe. Por, në sytë e Marks, kjo është një shenjë e suksesit: është rezultat i fuqive tona të pabesueshme prodhuese. Puna e njëqind njerëzve tani mund të bëhet nga një makineri. Dhe megjithatë, në vend që të nxjerrim konkluzionin pozitiv nga kjo, ne vazhdojmë të shohim papunësinë si një mallkim dhe një dështim. Logjikisht, qëllimi i ekonomisë duhet të jetë që të bëjë sa më shumë prej nesh të papunësuarve dhe të kënaqet me këtë fakt si përparim më shumë sesa si dështim.
Marks beson se për shkak se ne nuk i shpërndajmë pasuri të gjithëve, dhe as nuk kërkojmë dhe festojmë papunësinë, ne jemi të rrënuar nga paqëndrueshmëria, pakënaqësia dhe trazirat. “Shoqëria papritur e gjen veten të kthyer në një gjendje barbarie momentale,” shkroi ai. “Dhe pse? “Për shkak se ka shumë civilizime … shumë industri, shumë tregti”.
Pesë: Kapitalizmi është i keq për kapitalistët
Edhe pse Marx nganjëherë i quajti kapitalistët dhe borgjezinë “vamipirë” dhe “vëllezër armiqësorë”, ai nuk mendonte se ata ishin të këqij në zemër. Në fakt, ai besonte se ata ishin gjithashtu viktima të sistemit kapitalist.
Për shembull, ai ishte shumë i vetëdijshëm për dhimbjet dhe agonitë sekrete që qëndronin pas martesës borgjeze. Njerëzit e pasur të kohës së tij folën për familjen në mënyrat më nderuese dhe sentimentale. Por Marks argumentoi se martesa ishte në të vërtetë një zgjerim i biznesit. Martesa i përqendroi paratë në duart e burrave, të cilët i përdornin ata për të kontrolluar gratë dhe fëmijët e tyre.
Familja idealiste e borgjezisë ishte në fakt e mbushur me tension, shtypje dhe pakënaqësi, dhe qëndroi së bashku jo për shkak të dashurisë, por për arsye financiare. Ai thjesht besonte se sistemi kapitalist i detyron të gjithë që t’i vënë interesat ekonomike në zemër të jetës së tyre, kështu që ata nuk mund të njohin më marrëdhënie të thella e të ndershme sesa me paranë. Ai e quajti këtë tendencë psikologjike “fetishizëm i mallrave” (Warenfetischismus), sepse na bën të vlerësojmë gjëra që nuk kanë vlerë objektive dhe na inkurajon të shohim marrëdhëniet tona me të tjerët kryesisht në aspektin ekonomik.
Ky është një tjetër aspekt i rëndësishëm i punës së Marksit: ai na bën të vetëdijshëm për mënyrën e fshehtë dhe delikate në të cilën një sistem ekonomik i jep ngjyrë llojeve të ideve që njerëzit do të kenë për të gjitha llojet e çështjeve. Ekonomia gjeneron atë që Marks e quajti ideologji. Në veprën e tij 1845 Ideologjia Gjermane, ai shkroi, “idetë e klasës sunduese janë në çdo epokë idetë mbizotëruese”.
Një shoqëri kapitaliste është ajo ku shumica e njerëzve, të pasur dhe të varfër, besojnë në të gjitha gjërat që me të vërtetë janë vetëm gjykime vlerash që lidhen me sistemin ekonomik, për shembull: që personi që nuk punon është praktikisht i pavlerë, se nëse thjesht punojmë mjaftueshëm do të arrijmë përpara, gjërat që na përkasin ne do të na bëjnë më të lumtur dhe gjërat e vlefshme (dhe njerëzit ) gjithmonë do të fitojnë para.
Shkurtimisht, një nga keqëbërërsit më të mëdhenjtë të kapitalizmit nuk është se ka njerëz të korruptuar në krye – kjo është e vërtetë në çdo hierarki njerëzore – por idetë kapitaliste na mësojnë të gjithëve ne të jemi të shqetësuar, konkurues, konformist dhe të vetëkënaqur politikisht.
Marksi shkroi shumë pak për atë se si duhet të duket një sistem komunist. Ai besonte se shkrimet e tij ishin kryesisht përshkrime, më shumë sesa parashikime, për atë që do të vinte. Kur u kritikua për parashikimet e tij mjaft të paqarta (që do të kishte një “diktaturë të proletariatit”, për shembull), ai u përgjigj me shaka se nuk dëshironte të shkruante receta “për dyqanet e gatimit të së ardhmes”.
Mbase ai me mençuri ndjeu se sa e vështirë është të mendosh shijet e ardhshme, si në kulinari ashtu edhe në politikë. Sidoqoftë, ne hedhim shikime të shpejta nga utopia e Marksit e fshehur në shkrimet e tij. Manifesti Komunist përshkruan një botë pa pronësi private, pa asnjë pasuri të trashëguar, me një taksë të lartë mbi të ardhurat, me kontroll të centralizuar të industrisë bankare, komunikimit dhe industrisë së transportit, dhe edukim publik falas për të gjithë fëmijët.
Marks priste gjithashtu që shoqëria komuniste do t’u lejonte njerëzve të zhvillonin shumë nga anët e ndryshme të natyrës së tyre. Në Ideologjinë gjermane, ai shkroi se “në shoqërinë komuniste … është e mundur për mua të bëj një gjë sot dhe një tjetër nesër, të gjuaj në mëngjes, të peshkoj në pasdite, të kujdesem për kafshët në mbrëmje, të kritikoj pas darke, ashtu siç kam një mendje, pa u bërë kurrë gjuetar, peshkatar, bari apo kritik.
Ne do të mund të shqyrtonim të gjitha pjesët e ndryshme të vetes – krijimtarinë tonë, intelektin tonë, butësinë tonë dhe egërsinë tonë – dhe të gjithë do të kishin pak kohë për të bërë filozofi.
Pasi Marks u zhvendos në Londër, ai u mbështet – si për ironi të fatit, nga një anti-kapitalist – nga miku i tij dhe partneri intelektual Friedrich Engels, një burrë i pasur, babai i të cilit kishte në pronësi një fabrike pambuku në Mançester. Engels shleu borxhet e Marksit, siguronte që veprat e tij të botoheshin dhe (për të shmangur dyshimet e Znj. Marks) pretendonte madje atësinë për një fëmijë që kishte gjasa të ishte fëmijë i paligjshëm i Marksit.
Marks nuk ishte një intelektual i mirënjohur ose popullor në ditët e tij. Ai kaloi shumë nga koha e tij duke u sjellë nëpër dhomat e leximit të Muzeut Britanik duke shkruar ngadalë një libër të pafund rreth kapitalit. Ai dhe Engels gjithmonë përpiqeshin të shmangnin policinë sekrete (duke përfshirë edhe kunatin e Marksit, i cili drejtoi shërbimin sekret Prusian).
Kur Marks vdiq në 1883, ai ishte një person pa shtetësi; Më pak se një duzinë njerëz morën pjesë në funeralin e tij.
Njerëzit e respektuar, konvencionalë të kohës së Marksit, do të kishin qeshur me idenë se idetë e tij do ta “riparonin” botën. Megjithatë, vetëm disa dekada më vonë: shkrimet e tij u bënë gur themeli për disa nga lëvizjet më të rëndësishme ideologjike të shekullit të 20-të. Marksi kishte një pamje jashtëzakonisht të gjerë të problemeve bashkëkohore.
Ai krijoi terma frymëzues si “materializmi dialektik”, sepse donte të na sfidonte të lidhnim përvojat dhe zgjedhjet tona të përditshme me forcat e mëdha historike, për të na ndihmuar ta shihnim veten si pjesë e një lufte më të madhe, me rëndësi morale.
Puna e tij nganjëherë është konfuze, jo vetëm sepse ai ndryshoi mendjen e tij gjatë jetës së tij, por edhe sepse donte të zhvillonte gjuhën e vet për të përshkruar problemet moderne në një mënyrë që nuk ishte as përshkruese dhe as rreptësisht shkencore.
Ne duhet t’i rezistojmë një leximi të pamëshirshëm të Marksit në bazë të asaj që ndodhi me idetë e tij në shekullin e 20-të, sepse ai është veçanërisht i dobishëm për ne në këtë moment të tanishëm.
Ashtu si shumë prej nesh, ai donte të kuptonte pse ekonomia moderne dukej se prodhonte kaq shumë mjerime së bashku me pasurinë e saj materiale. Ai u befasua nga fuqia e kapitalizmit, mënyra se si ajo lejoi “nënshtrimin e forcave të natyrës tek njeriu… duke pastruar kontinentë të tërë për kultivim, duke bërë kanalizimin e lumenjve, popullsi të tëra u nxorën nga toka”.
Por ai gjithashtu mund të shihte se Kapitalizmi nuk na bën më të lumtur, më të mençur, ose më të mirë – nuk mund të na udhëheqë në thelb për të qenë më njerëzor ose më plotësisht i zhvilluar.
Duke marrë parasysh dështimet e regjimeve të mëparshme të frymëzuara nga Marksizmi, nuk ka gjasa të përmirësojmë gjërat duke zbatuar llojin e revolucioneve që parashikoi Marks. Por duhet të mendojmë shumë seriozisht për atë që na tregon për problemet më të thella të kapitalizmit.
Për një kohë të gjatë, të ishe Marksist, do të thotshte të pajtoheshe me pjesën më pak mbresëlënëse të ideve të Marksit: zgjidhjet e tij ndaj plagëve të botës. Dhe për shkak se ata duken kaq të çuditshme, gjithçka tjetër që ai ka për të thënë del nga rruga.
Por Marksi ishte si një mjek i shkëlqyer në ditët e para të mjekësisë. Ai mund të njihte natyrën e sëmundjes, megjithëse ai nuk kishte idenë se si ta shëronte atë. Ai u fiksua në disa lëvizje që mund të dukeshin të besueshme në vitet 1840, por që sot nuk ofrojnë shumë udhëzime. Në këtë pikë të historisë, të gjithë duhet të jemi Marksistë në kuptimin e pajtimit me diagnozën e tij të problemeve tona.
Por ne duhet të dalim dhe të gjejmë shërimet që me të vërtetë do të funksionojnë. Ato janë me të vërtetë atje, të shpërndara në këtë dhe atë letër kërkimore dhe libër ekonomik të lënë mënjanë nga mediat masive. Duhet të shqyrtojmë se si të ndërtojmë një ekonomi jo vetëm që na sjell prosperitet më të madh, por edhe një marrëdhënie më të mirë me natyrën, me paratë, me njëri-tjetrin dhe me veten tonë.
Ne nuk kemi nevojë për një diktaturë të proletariatit, por ne duhet të rishikojmë pse e vlerësojmë punën dhe atë që duam të marrim prej saj. Ne nuk duhet të heqim qafe pronën private, por ne kemi nevojë për një marrëdhënie më të kujdesshme, autentike ndaj parave dhe konsumit. Dhe ne duhet të fillojmë të reformojmë kapitalizmin jo thjesht duke rrëzuar drejtorët e bankave, por duke përmbysur përmbajtjen e mendjeve tona.
Vetëm atëherë do të jemi në gjendje të imagjinojmë një ekonomi që është jo vetëm produktive dhe novatore, por që gjithashtu por edhe nxit lirinë dhe përmbushjen e njeriut. Siç e deklaroi vetë Marks, “filozofët vetëm sa e kanë interpretuar botën në mënyra të ndryshme. Megjithatë, thelbi, është ta ndryshojmë.