Mund të shkruaj vargjet më të trishta sonte.
Të shkruaj, për shembull: “Nata është me yje,
Dhe dridhen, yjet blu, në largësi”
Era e natës vërtitet në qiell dhe këndon.
Mund të shkruaj vargjet më të trishtuara sonte.
E doja shumë, dhe ndonjëherë edhe ajo më donte shumë.
Në netët si kjo e mbaja në krahët e mi.
E puthja shumë herë nën qiellën e pafundëm.
Ajo më donte dhe ndonjëherë, edhe unë e doja.
Si mund të mos i duash sytë e saj të mëdhenj.
Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë.
Të mendoj që nuk e kam. Të pikëllohem që e humba.
Të dëgjoj natën e madhe, që më e madhe është pa të.
Dhe era bie mbi shpirtin tim, si vesa mbi bar.
Pak rëndësi ka që dashurinë time nuk e ruajta dot.
Nata është me yje dhe ajo nuk është me mua.
Në largësi dikush këndon. Në largëri.
Shpirti im nuk kënaqet që e kam humbur.
Si për t’iu afruar, vështrimi im e kërkon.
Zemra ime e kërkon, dhe ajo nuk është me mua.
Në të njëjtën natë që zbardh po të njëjtat pemë.
Ne, të atëhershmit, nuk jemi më të njëjtët.
Nuk e dashuroj më, sigurisht, por kur e doja.
Zëri im kërkonte erën për të prekur dëgjimin e saj.
Do të jetë e dikujt tjetër. Siç ishte dikur e puthjeve të mia.
Zëri i saj, trupi i saj i qartë. Sytë e saj të pafundëm.
Nuk e dashuroj më, sigurisht, por ndoshta e dashuroj.
Eshtë kaq e shkurtër dashuria dhe kaq e gjatë harresa.
Sepse në netët si kjo e mbaja në krahët e mi,
Shpirti im nuk pranon të dorëzohet që e ka humbur.
Ndonëse kjo është dhimbja e fundit që ajo më shkakton,
Dhe këto janë vargjet e fundit që unë shkruaj.