Debati politik dhe ekonomik, kur nuk shpërqendrohet nga disa çështje si zgjedhjet në Emilia Romagna dhe Kalabri, është gjithmonë i njëjti, pikërisht pensionet.
Më konkretisht, tematika është se si të lejojmë 60-vjeçarët të dalin në pension të hershëm nga puna. Argumentet variojnë nga propozimi i Gualtieri për pension në moshën 64 vjeç, me llogaritjen e plotë të kontributeve, duke sjellë kështu një penalitet, e deri tek ai më radikali i Landini i cili do të dëshironte që të gjithë të dilnin në pension në moshën 62, madje edhe me vetëm 20 vjet vite kontribute. Ajo që vlen të theksohet është se ky debat realizohet në një nga vendet më të vjetra në botë.
Ndër të tjera, pikërisht mosha mesatare në rritje e italianëve, falë ligjit Fornero, ka prodhuar një efekt me kalimin e kohës: Italia varet gjithnjë e më shumë nga punëtorët mbi 60 vjeç, si për sa i përket punësimit, ashtu edhe për sa i përket të ardhurave që ato prodhojnë. .
Në këto kushte, një rikthim në daljen në pension që nga mosha 62 vjeç do të shkaktonte një përkeqësim të dukshëm të të gjitha statistikave të punës, ato që vitet e fundit, janë përmirësuar gjithmonë, si dhe në të gjitha gjasat e të ardhurave të shtetit .
Numrat na tregojnë: janë pikërisht punëtorët më të vjetër, mbi 50, ata që janë rritur më së shumti në dhjetë vitet e fundit (rritja është më shumë se 60%), ndërsa në përgjithësi punëtorët midis 15 dhe 74 vjeç.
Në Europë pothuajse në asnjë vend nuk ka ndodhur diçka si kjo. Vetëm në Austri, Maltë dhe Luksemburg numri i të moshuarve që ende punojnë në moshën 50-74 vjeç u rrit me më shumë se 61.5% e italianëve.
As Gjermania, një vend demografikisht i vjetër si Italia dhe që megjithatë pësoi një bum punësimi shumë më të lartë në përgjithësi, bëri më mirë sesa Italia midis fillimit të vitit 2008 dhe mesit të 2019. Thjesht, në Gjermani përmirësimi në Statistikat e punësimit janë kryesisht për shkak të rritjes së të rinjve që kanë gjetur punë, sesa 60-vjeçarëve që mbeten në zyra në vend që të dalin në pension.
Prandaj rezultati është se Italia duke marrë parasysh vjetërsinë e vendit, me kaq pak punëtorë në krahasim me pjesën tjetër të botës perëndimore, nuk mund të lejojë të heqë dorë nga puna dhe të ardhurat e atyre që janë ende produktivë pas moshës 60 vjeç, dhe ndoshta, ajo që mund të bëjë është të përpiqet të përqendrohet në mënyrën se si të mbush një boshllëk shumë më shqetësues, midis punësimit të të rinjve italianë dhe atyre europianë. (Linkiesta)