Gjermani i ftohtë Fallmerayer pa me sytë e tij realitetin e vërtetë: aty ku prisnin të gjenin helenë me trup të lidhur e me sqimë, gjetën vetëm shqiptarë që rrudhnin krahët nëse i pyesje greqisht.
Fjala bjen, kur dijetari grek Kumas u takua me një nga kleftët më në zë të Greqisë, iu drejtua atij duke e quajtur ‘Akil’. Në atë moment, prijësi kleft i përgjigjet me hakërrim: “Ç’dokrra flet? Kush na qenka ky Akili?”.
Dhe një zë i fortë që rrekej të esëllonte popullin e tij ishte edhe poeti Odisseas Elytis, një nga emrat më imponues të poezisë bashkëkohore greke. Si përfaqësuesi më vibrant i modernizmit romantik, ai fitoi në vitin 1979 çmimin Nobel në letërsi.
Frymëzimi i tij parnasian nga Greqia e vjetër dhe ajo bizantine nuk do t’ia lëbyrte sytë poetit nga Kreta.
Përkundrazi, Elytis guxonte të bëhej edhe ikonoklast i simboleve ideologjike greke.
“ATDHEU IM, NJË MURAL ME SHUMË SHTRESA, FRANCEZE, SHQIPTARE, VLLEHE, TURKE, QË NËSE I GËRVISH RRASESH NË BURG”.
“η πατρίδα μου, τοιχογραφία με πολλές επιστρώσεις, φραγκική, αλβανική, βλαχική, τουρκική, που αν βαλθείς και τις ξύσεις, πηγαίνεις φυλακή”.