Poezi nga Walt Whitman
O kapiten, kapiteni im!
Udhëtimi i frikshëm u krye;
Anija përplasur në çdo shkëmb
Çmimin e kërkuar e ka paguar;
Bregu është afër, këmbana dëgjoj
Plot njerëz, të gjithë gëzohen,
Ndërsa ndjekin me sy
Anijen e dërmuar që afrohet:
Por O zemër! zemra ime!
O pikat e gjakosura, të kuqe
Në kuvertë qëndron Kapteni im,
Pa lëvizur, i akullt, i vdekur.
O kapiten! kapiteni im!
Ngrihu, dëgjo këmbanat që bien;
Çohu, për flamurin që është ngritur
Për ëndërrat e tua, nga gjumi zgjohu;
Për ty janë buqetat me lule –
Për ty lulëzon gjithë bregu;
Është e padrejtë, në kuvertë,
Ti je shtrirë pajetë, i vdekur.
Kapiteni im nuk përgjigjet
Buzët e tij ende të zbehta;
Pulsi ndalur, pa asnjë vullnet.
Anija arrinë e sigurt në breg,
Lundrimi i saj është kryer;
Nga udhëtimi i frikshëm,
Anija fitimtare erdhi;
Lëvdohuni, o brigje, o këmbana!
Por unë, hijezymtë,
Çapit në kuvertë, i zhgënjyer
Me Kapitenin tim,
Rënë në të ftohtë e vdekur.