Zyra të zbrazëta, restorante dhe kafene të mbyllura, shkollat dhe universitetet bosh. Në të gjithë botën, industri të shumta kanë hyrë në një gjendje të pezulluar, duke imponuar një frenë të mprehtë dhe të pavullnetshme në jetën e punës së miliona njerëzve.
Këtë javë, pasi kam lëvizur praktikën time psikoanalitike në internet, unë jam ulur në një dhomë të zbrazët këshillimi duke biseduar me pacientët përmes video-konferencës, shumë prej tyre duke luftuar për të përpunuar atë që jeta nën hijen e Covid-19 mund të imponojë në afat-shkurtër dhe afat-gjatë. Disa janë duke vuajtur për ndjenjën e humbur të përkatësisë, si dhe klaustrofobia e mbylljes me partnerët dhe fëmijët.
Interesimi im për pyetjen se si të jetoj pa punë më shtyu të shkruaj një libër mbi këtë temë. Unë diskutova raste klinike, si dhe jetën e artistëve dhe mendimtarëve të mëdhenj, të cilët flisnin për rëndësinë e rinovimit të kontakteve me jetën tonë të brendshme të lënë pas dore dhe duke lënë mendjet tona të bredhin pa qëllimet e produktivitetit në çdo moment. Unë pyeta se si mund të zgjidhnim pyetjen shekullore që lidh ndjenjën tonë të vetvetes në mënyrë të pandashme me punën tonë.
Duke menduar për një botë pa punë, kisha në mendje një të ardhme automatizimi, dhe jo një tronditje të paimagjinueshme të një pandemie globale. Unë ndoqa Oscar Wilde në Soul of Man Under Socialism dhe u përpoqa ta imagjinoja jetën e pa ngarkuar nga zgjedha e domosdoshmërisë. Tani, vizioni i Ëilde-së për një shoqëri të çliruar nga automatizimi për të realizuar potencialin e tij krijues është një kontrast i dhimbshëm me realitetin e palodhur që fshihet ndër miliona.
Në kushte shumë të ndryshme, ne mund të imagjinonim një periudhë të jetës pa punë si më të çmuarat e dhuratave – mundësinë për të jetuar me ritmin tonë dhe rizbuluar kënaqësitë dhe mundësitë e një kohe të lirë. Por ky mund të jetë rasti vetëm kur puna pushon të jetë çështje e mbijetesës dhe kur humbja e saj nuk na pengon me ankth, depresion dhe pagjumësi. Virusi, me fjalë të tjera, po hedh ashpër një fakt të dukshëm por papritmas të pabesë të jetës sot: ne varemi nga puna.
Njerëzit kanë më shumë frikë të humbasin veten. Me karantinim, duket se kemi humbur rutinat që japin substanca në jetën tonë.
Dua të besoj se kjo periudhë mund të na ndihmojë të zbulojmë burime të reja krijuese brenda vetes. Po sikur ato frikë dhe shqetësime për të tjerët mund të ndihmojnë në nxitjen e një lloji tjetër të transformimit imagjinativ?
Ne (duke supozuar se jemi mirë) mund ta kanalizojmë kreativitetin tonë për të freskuar lidhjet tona shoqërore dhe emocionale të lëna pas dore.
D.B – SCAN