Macron po akuzon Turqinë se “po luante një lojë të rrezikshme” në Libi. Dhe pasi ka humbur çdo ndikim që Franca mund të ketë pasur në luftën civile, ai kundërshton që ai “nuk do të tolerojë” ndërhyrjen turke.
Ndoshta ai vuan nga një gabim i kujtesës. Duke pasur parasysh të gjitha kthesat në luftën civile në Libi, dhe ndërlikimet e paraqitura nga lojtarët e huaj, kontributi themelor i Francës në konflikt mund të humbtte rëndësinë.
Macron thjesht mund të jetë në gjendje të fajësojë paraardhësin e tij, Francois Hollande, për përfshirjen e Francës në luftën civile. Kur vdekja e tre ushtarëve francezë në një përplasje të helikopterit në korrik 2016 solli ndërhyrjen e Hollande në vëmendjen e botës, Macron nuk kishte shpallur ende kandidaturën për president.
Kur u bë Macron president, ai e mbajti Ministrin e atëhershëm të Mbrojtjes së Hollande, Jean-Yves Le Drian, nxiti përfshirjen franceze.
Ndërsa mohoi raportet se kishte furnizuar rebelët me armë, Macron e quajti veten paqebërës.
Macron kërkoi të legjitimonte komandantin rebel, i cili kurrë nuk hoqi dorë nga ambicia e tij për të marrë me forcë Tripolin.
Më vonë manteli i paqebërësit i kaloi Presidentitrus Vladimir Putin dhe Kancelares gjermane Angela Merkel. Të dy pritën samitet; së fundmi edhe Presidenti egjiptian Abdel-Fattah El-Sisi u përpoq të krijojë armëpushim.
Udhëheqësi i vetëm që ‘prishi punë’, ishte Presidenti i Turqisë Rexhep Tajip Erdogan, mbështetja e të cilit e ka detyruar Haftarin të tërhiqet.
Kjo kthesë e ngjarjeve ka çuar në zbulime akoma më të turpshme për Macron dhe Le Drian: Zbulimi i varreve masive në territorin e çliruar nga rebelët..
Nuk është e nevojshme që cinizmi makronas drejt Turqisë të shihet si një përpjekje e dëshpëruar për të larguar vëmendjen nga fajet e veta.
Ai ka beteja të tjera me Ankaranë, përfshirë të drejtat e energjisë në Mesdheun Lindor.
Pavarësisht atyre që po ndodhin në Libi, Macron nuk ka hequr dorë nga ambiciet e veta.
Përkthyer dhe përshtatur nga Bloomberg