Sapo jeni zgjedhur udhëheqës i Liberal Demokratëve. Urime! Tani, duhet ta keni kuptuar që njerëzit janë shumë të zemëruar, për gjithçka: pandemia e koronavirusit, Brexit, racizmi, prishja e klimës, ekonomia, etj. Një zgjidhje që vjen në mendje është t’u thuash të gjithëve: “Po të dëgjoj!”
“Politika e dëgjimit” është ndjerë e kudondodhur veçanërisht këtë vit. Fushata e Rory Stewart për kryetar bashkie në Londër përfshinte aktivitete intime apo publike të organizuara me qëllimin e vetëm që të dëgjohej elektorati. Dhe në SHBA disa javë më parë, Joe Biden siguroi votuesit e rinj se ai “do të dëgjonte zërat e tyre”.
Pse gjithë ky theks në dëgjim? …Sepse është gjëja e duhur për t’u thënë kur nuk doni që të alienoni votuesit tuaj, apo kur këta të fundit janë të pamotivuar. Me fjalë të tjera, është një formë nxitjeje.
Por të dëgjosh një popullsi të tërë, gjithsesi është shpesh thjesht lakmi ose performancë e zbrazët. Premtim bosh. Dhe nuk është çudi që politikanët nuk duan të dëgjojnë në të vërtetë ankesat e publikut. Dëgjimi politik është gjithmonë, në fund të fundit, një proces selektiv. Je duke dëgjuar kë? Mendimin e atyre që përputhen më mirë me vlerat e partisë?
Një besim popullor i qendrës politike në Mbretërinë e Bashkuar është se akti i të dëgjuarit në vetvete mund të sjellë disi një mendim shumë të ndryshëm për çështje të diskutueshme. Është një ide mjaft fisnike, por siç theksohet shpesh, koha po mbaron. Ne nuk kemi nevojë për më shumë biseda, kemi nevojë për veprim të gjerë.
Në librin e Leah Bassel, Politika e të Dëgjuarit, ajo shkruan: “Politikë do të thotë të emërtosh forcat shoqërore që shmangin vëmendjen nga zëra të veçantë, si dhe aktive dhe krijuese.” Por dëgjimi nuk do të jetë asnjëherë i mjaftueshëm. Dëgjimi i opinioneve të larmishme është një pjesë e rëndësishme e një klime të shëndetshme politike. Por pa u ndjekur nga një veprim kuptimplotë, e gjitha është një vrimë në ujë.
Dosti Banushi
Burimi: The Guardian