Sot, Oreo është biskota më e njohur në botë. Me varietete rajonalë dhe aromat e kufizuara, marka e biskotave mban njerëz në të gjithë botën të kënaqur. Por historia e origjinës së saj nuk është aq e ëmbël sa biskota vet. Biskota lindi nga një rivalitet midis dy vëllezërve, Jakobit dhe Joseph Loose, përçarja e të cilëve u bë aq e thellë sa përfunduan të drejtonin kompani rivale. Në fakt, Oreo është një biskotë ‘hakmarrjeje’.
Historia e plotë fillon në vitet 1890, dekada para se u shpik Oreo, kur Jakobi dhe Jozefi hapën një furrë buke së bashku në Kansas City, Misuri, në vitet 1890. Furra e vëllezërve Loose po lulëzonte, dhe Jakobi, i cili kishte një aftësi të madhe për biznes, e dinte që ai do të duhet të bashkohet me më shumë furra buke në Midëest për të rritur kompaninë.
Ai punësoi një avokat të quajtur Adolphus Green, dhe përmes blerjeve të tyre, ata krijuan Kompaninë Amerikane të Biskotave, e cila ishte kompania e dytë më e madhe në vend në atë kohë. Jakobi u bë president, emëroi Adolphus si këshilltar të përgjithshëm dhe i dha Jozefit një vend në bordin drejtues.
Drejtimi i një kompanie gjigande gjithsesi ishte shumë shterues. Për shtatë vitet e ardhshme, Jakobi dhe Adolphus luftonin dhëmbë më dhëmbë me rivalët për të rritur kompaninë e tyre. Pas këtyre shtatë viteve, Jakobi ishte varfëruar në shëndet. Ai u transferua në Evropë për t’u rikuperuar, dhe në mungesë të tij, Jozefi mori kontrollin.
Joseph mendoi se mënyra më e mirë për të përfunduar luftën e çmimeve ishte bashkimi me dy kompanitë e tjera dhe formimi i një kompanie edhe më të madhe të biskotave. Ky ishte një trend në kohën kur monopole për mallra si nafta, duhani dhe sheqeri qeverisnin tregjet. Por Jakobi nuk u pajtua dhe shkroi letra nga shtrati, duke e lënë të ditur vëllain e tij. Fatkeqësisht, nga aq larg nuk mund të bënte shumë për të ndaluar Jozefin. Kështu, ndërsa Jakobi po bindte, Joseph dhe Adolphus shtynë marrëveshjen e bashkimit dhe krijuan Kompaninë Kombëtare të Biskotave (sot e njohur si Nabisco).
Pasi u rikuperua, Jakobi vendosi të kthehej në lojë, por jo me Kompaninë Kombëtare të Biskotave. Në vend të kësaj, ai gjeti një partner të ri dhe filloi një furrë buke nga e para e cila quhej Loose-Wiles Biscuit Company, duke përdorur gjithçka që kishte mësuar nga industria deri më tani. Pas 10 vjetësh, Loose-Wiles u bë kompania e dytë më e madhe në SHBA pas Nabisco, dhe ata kishin një biskotë ‘fituese’ që konsumatorët e adhuronin. Quhej Hydroks, dhe kishte një përbërje të njohur: dy biskota me çokollatë me krem vanilje në mes.
Pastaj, Nabisco doli me një cookie të ngjashme dhe rivale, të quajtur Oreo. Fatmirësisht për Jakobin, Oreo nuk mund ta konkurronte Hydroksin e tij. Oreo ishte me çmim më të lirë dhe doli si një biskotë xhenerike, dhe Hydrox mbeti i preferuari. Nabisco në thelb prodhoi Oreo me humbje. Për vitet që çuan në vdekjen e tyre, secili vëlla pati një fitore të tyren: Jakob kishte Hydroksin dhe Jozefi, kompaninë më të madhe.
Në vitet në vijim, megjithatë, rrëzat e konkurrencës u zhvendosën. Emri Hydrox filloi të tingëllojë shumë si produkt pastrimi dhe dezinfektimi. Dhe Nabisco, si ndërmarrje masive që ishte, e dyfishoi marketingun për Oreo. Në vitet 1950 një rindezje e tregtoi Oreo me një çmim më të lartë, duke e bërë atë më të shtrenjtë se Hydrox dhe më shumë premtuese gjithashtu. Nabisco atëherë filloi licencimin e Oreo për përdorim në produkte të tjerë, sikurse akullore, duke legjitimuar më tej markën.
Në fund, Hydrox u dukë sikur ishte ajo biskota e prodhuar xhenerikisht, edhe pse në fakt ishte origjinalja. Dhe Oreo vazhdoi të bëhej biskota e preferuar e kujtdo dhe biskota më e shitur në të gjithë botën.
D.B – SCAN
Burimi: Business Insider