Poezi nga Mario de Andrade
I numërova vitet e mia dhe zbulova se më kanë mbetur më pak vite për të jetuar nga ato që kam jetuar deri më sot.
Ndihem si fëmijë që ia kanë dhuruar një kuti me karamele, të parat i hëngri me kënaqësi, por kur e pa se i kanë mbetur vetëm pak, nisi t’i hajë me kujdes dhe t’i shijojë tamam.
Nuk kam më kohë për konferenca të pafundme, ku diskutohet për statute, rregulla, procedura dhe dispozita të brendshme, duke e ditur se asgjë s’do të arrihet.
Nuk kam më kohë të duroj njerëz absurdë, të cilët përkundër moshës nuk janë rritur ende.
Nuk kam më kohë të luftoj kundër të paarriturve. Nuk dua të marr pjesë në tubime ku marshojnë ego të fryra.
S’duroj dot manipuluesit dhe oportunistët.
Më nevrikosin xhelozët që përpiqen të diskreditojnë të aftit me qëllim që të përvetësojnë vendet, talentet dhe sukseset e tyre.
Tepër e shkurtër është jeta ime për të diskutuar për tituj gazetash. E dua përmbajtjen, sepse shpirtit tim po i ngutet. Nuk kanë mbetur shumë ëmbëlsira në kuti.
Dua ta kaloj jetën me njerëz që i stolis çiltërsia njerëzore. Me njerëz që mund të tallen me gabimet e tyre, me njerëz të cilëve nuk u rritet mendja me sukseset e tyre. Me njerëz që e dinë ku e kanë vendin dhe nuk i ikin obligimeve të tyre. Me ata që mbrojnë dinjitetin njerëzor dhe vetëm duan të jenë në anën e së vërtetës, drejtësisë dhe integritetit. Kjo është ajo që jetën e bën të vlefshme për ta jetuar.
Dua të jem i rrethuar me njerëz që dinë të prekin zemrën e të tjerëve. Me njerëz që pas goditjeve të rënda që kanë marrë nga jeta janë mësuar të rriten dhe ruajnë ledhatimet e shpirtit.
Po, jam për ngut. Po ngutem të jetoj me atë intensitet që mund të ma falë pjekuria.
Nuk dua të harxhoj kot asnjë karamelë që më ka mbetur në kuti. Jam i sigurt se janë më të ëmbla se ato që kam shijuar.
Qëllimi im është të arrij te caku i fundit në paqe me vetveten, me më të dashurit e mi dhe me ndërgjegjen time.
I kemi dy jetë dhe e dyta fillon kur e kupton se e ke vetëm një.