Alfons Lamartine (1790-1869) ishte poet romantik, deputet e diplomat, anëtar i Akademisë së Shkencave të Francës. Ka shkruar mjaft vepra në poezi e prozë që shquhen për veçoritë e tyre.
Botoi librin: “Udhëtim në Orient 1832-1833”, Paris, 1845 dhe veprën madhore “Histori e Turqisë”, Paris 1855, ku ngre lart figurën e Heroit tonë kombëtar Gjergj Kastrioti Skënderbeu. Në këtë vepër trajtohet qëndresa trimërore e Marko Boçarit kundër pashait të Janinës, Ali Pashë Tepelenës.
Për Skënderbeun thekson: “Natyra i kish dhuruar në të njëjtën kohë trupin dhe shpirtin e një heroi. Bukuria e nënës së tij, që ish me nam në Shqipëri kish shkuar tek i biri. Truphedhur, i ngjeshur, ai ishte njëkohësisht dhe bir i racës.
Në sytë e tij dukej shkathtësia dhe zhdërvjelltësia e një njeriu të ashpër. Ai e përdorte kalin, shpatën, ushtën me aq elegancë dhe fuqi sa ish bërë i famshëm për këtë në tërë Turqinë.
I vetmi njeri që mund t’i bënte ballë dhe që i bëri ballë Anadollit kur po kërcënonte gjithë Europën ishte Skënderbeu.
Vetëm një njeri protestonte kundër fitoreve të otomanëve, dhe ky njeri ishte një udhëheqës malësorësh i panjohur gjer atëherë nga bota: ky ishte Skënderbeu. Për turqit, vazhdon Lamartini,Skënderbeu ishte i padukshëm dhe i pathyeshëm, emri i tij u kish kallur tmerrin mu në palcë.”
“…Dhe për t’ju përgjigjur atyre që e quanin Skënderbeun hajdut, kaçak, Lamartini shton në fund: “Ata hajdutë ishin heronj dhe betejat e tyre i këndonte muza popullore, ato këngë humbasin në errësirën e legjendave.
Vërtet krishtërimi shikonte tek Skënderbeu një pengesë kundër islamizmit, por kauza për të cilën luftonte ishte më pak fetare se sa kombëtare.
Ai ishte i preokupuar të konsolidonte atdheun e vet, në pllajën e Ilirisë, prandaj luftoi njëkohësisht kundër boshnjakëve, që ishin më të kishterë nga ai vetë, si dhe kundër venedikasve.”
Përveç interesimit që pati për Skënderbeun dhe shqiptarë të tjerë të mëdhenj që u përmend në krye të këtij artikulli ia vlen të dihet se Alfons Lamartin pati një korrespondencë edhe miqësi me Jeronim de Radën. Gjë që mund të ilustrohet edhe nga letra që vijon më poshtë.
Jam i lumtur për këtë gjest vëllazërie poetike dhe politike mes jush dhe meje. Poezia ka ardhur nga brigjet e huaja dhe duhet të kthehet aty. Nuk kam pasur meritë tjetër veç asaj që e kam parandjerë për lirinë dhe për ringjalljen e Shqipërisë. Ju po ma shpërbleni si tepër. Më vjen shumë keq që nuk mundësi t’ju takoj, dhe ju lutem të pranoni falënderimin dhe përgëzimet e mia. /MekuliPress.com/
Shpërndaje dhe Pëlqeje MekuliPress