Dritat nga dritaret e vilës zbehen, shumë shpejt, ndërsa ecim përgjatë një korsie të pandriçuar të vendit dhe marrim një shteg përmes një fushe në një fshat të hapur. Mbulesa e trashë e reve nuk lejon që drita e hënës të ndriçojë rrugën përpara. Megjithatë, ndërsa sytë e mi fillojnë të mësohen me errësirën, peizazhi përreth meje zbulohet nga një dritë e re, megjithëse një dritëhije. Konturat e malit Caburn, një fortesë kodre e epokës së hekurit, janë si hijet kundër qiellit. Në horizont, një pemë e përkulur nga era bëhet siluetë dhe pamja shkëmbore në majë të fushës rezulton të jetë një tufë delesh që flenë. Një dhelpër qan, një fazan këndon dhe ajri është plot me aromë dheu.
“Për pjesën më të madhe të historisë njerëzore, njeriu jetonte në kontakt të ngushtë me tokën”, thotë Nigel Berman, udhëzuesi im, kompania e të cilit, “School of the Wild”, organizon shëtitje gjatë netëve. “Ecja natën është një mënyrë e fuqishme e rilidhjes. Kur shikimi juaj zvogëlohet, shqisat e tjera mprehen”, shkruan Guardian. Errësira është një gjë nga e cila kemi frikë dhe jemi larguar. Është bërë një metaforë për të keqen dhe depresionin, një vend që mbahet larg nga bota jonë e ndriçuar elektrike.
Por në dimër, kur errësira mbizotëron në pjesën më të madhe të kohës, banorët e përqafojnë atë në vend që të dëshirojnë ditë më të gjata. Ecja natën nuk është pa rrezik, por me njohuri dhe përgatitje, secili mund të dalë për një shëtitje. Për shembull, është e rëndësishme të dini itinerarin tuaj ditën në mënyrë që të dini se cilat karakteristika të zgjidhni natën. Merrni të gjitha gjërat e nevojshme (kapelë, doreza, batanije dhe diçka të ngrohtë për të pirë), duke mos harruar edhe motin, që duhet të jetë i favorshëm.
Të ecësh natën është si të zbulosh një botë të re në pragun tënd, një gjë që të lejon të endesh përtej kohëzgjatjes së ditëve të shkurtra të dimrit dhe të eksplorosh në kohën e Covid-19.