Poezi nga Edgar Allan Poe
Ka shumë e shumë vjet
Në një vënt afër në det,
Ish një vajzë që muntni ta njihni tani
Nën emërin Annabel Li;
Dhe kjo vajzë më donte edhe tjatër s’kërkonte
Veç ta deshnja sikundër më desh.
Isha e vogël dhe ish e vogël në vjet
N’atë vënt afër në det;
Po duheshim më tepër se me dashuri
Unë dhe Annabel Li;
Me një dashuri që dhe Engjëjtë lart në lavdi
Që të dyve na kishin zili.
Andaj, tani e shumë vjet,
Tek ky vënt afër në det,
F’ryri veriu nga ret’ e ma ngriu
Të bukurën Annabel Li;
Edhe motrat e saj ëngjëllesha
Ma rrëmbyen, ma mbyllën në varr se e desha,
Dhe kështu më la shëndet
Nga ky vënt afër në det.
Engjëjtë që skishin sa ne dashuri
Që të dyve na mbanin mëri.
Po përandaj, siç e dini vërtet,
Tek ky vënt afër në det
Fryri veriu një nat’ e ma ngriu
E ma vrau tim Annabel Li.
Dashuria që kishim ish m’e fortë se çdo dashuri,
S’e ka patur as plak as i ri,
As i marr’, as i urtë njeri
Dhe as Engjëjt e qiellit në erë,
As demonët përposh në skëterrë;
Shpirtin tim s’munt ta shqitin nga shpirti
I së bukurës Annabel Li.
Se tek hëna që ndrit, syri im ëndërrit
Për të bukurën Annabel Li;
Dhe çdo yll që shkëlqen syt’ e ëmbël rrëfen
Të së bukurës Annabel Li;
Nat’ e ditë e shoh, edhe zemrën ma ngroh,
Shoq’ e dashura ime, e mjera jetime,
Përmi varrin ku deti buçet,
l rri pranë mi varrin në det.
Përktheu: Fan Noli