Nga: Shpresa Komani Frrokaj
Unë jam një shok i juaj i ri, emri im është CORONA. Nganjeherë po më quajnë edhe VIRUS.
Nga sjellja jo e mirë që unë kam pasur dhe ngase nuk i kam pastruar mirë duart, jam sëmurë, çdoherë mundohem të jem djalë i mbarë dhe të i dëgjoj prindërit, por kësaj here nuk u kujdesa mjaftueshëm.
Nuk e di çfarë ka ndodhur me mua? Po ndjehem sikur brënda kokës time është shumë nxehtë, po më duket kam zjarr brënda. Mami im, më tha se është temperaturë dhe më dha disa ilaqe dhe disa ushqime të shëndetëshme.
Ajo më tha të qëndroja në shtëpi se kisha nevojë të pushoja, por unë u tregova jo shumë i dëgjueshëm dhe më pëlqente të kaloja kohë me njerëzit jashtë shtëpisë.
Herë herë po kollitem, dhe kolli im është shumë i thatë, më dhëmb pak edhe gjoksi dhe po më vjen shumë ftohtë edhepse jasht është ditë me diell. Jam duke pirë disa vitamina, vitamin c dhe b që mi ka blerë babi, dje në barnatore.
Në shtëpi kam shumë fruta, banane dhe mollë kam ngrënë sot.
Ngase isha shumë sëmurë dhe i lodhur këto ditë, babi më tha të i ndaloja shëtitjet e mia në qytet. Mua më pelqen shumë qyteti dhe unë prap se prap nuk e dëgjova atë. Unë një ditë dola nga shtëpija për në parkun e qytetit, aty loza me disa fëmijë, përqafova disa të moshuar dhe shpërndava disa lule tek nënat e fëmijëve të tjerë…nëna gjatë gjith ditës më kishte kërkuar, por unë si një fëmijë i pa dëgjueshëm dhe i etur për të shëtitur, dilja pa pyetur…
Një ditë tjetër mami dhe babi më thanë që unë mund të sëmurëm edhe më shumë, ata shqetësoheshin për mua…prap nuk i dëgjoja, më dukej që po e tepronin, nuk ishte hera e parë që isha sëmurë, për dallim nga herat tjera kur sëmurësha, ata më nxjerrnin jasht, tani po më thonë të qëndroj në shtëpi. Nganjeherë nuk i kuptoj prindërit e mi…
Pas disa ditësh, fillova të bëjë disa plane për një udhëtim bashkë me disa shokë të mi. Ne rezervuam disa bileta dhe u nisem për një udhëtim nëpër botë. Çdo ditë dilnim për të vizituar vënde të ndryshme, takonim shumë njerëz, ndër ta edhe shumë fëmijë…
Kur mami më telefononte, më thoshte se edhe ajo dhe babi im ishin të sëmurë, kolliteshin, kishin dhëmbje gjoksi dhe lodhje, e unë duke mbajtur mënd çfarë më kishte thëne mami kur unë isha i sëmurë, ju sugjeroja atyre të marrrin vitamina dhe më së shumti ju thosha të pastronin duart mirë e mirë.
Ndërsa mami përseri e përseri më thoshte të isha i kujdesshëm edhe pse isha largë. Ajo tashmë e kishte kuptuar rrezikun dhe shqetësohej shumë për mua…
Udhëtimi im zgjati për rreth 5 muaj. Unë fillova udhëtimin nga Kina dhe tanimë gjendem në Shqipëri. Po pres të kthehem, pasiqë koha ime e udhëtimit ka mbaruar, Shqipëria ishte vënd i mrekullueshëm…
Tani jam lodhur pak dhe kam nevojë të pushoj…
Duke pushuar në drekë, seç më rastisi të dëgjoja në televizor, për një grip që e kishte emrin si unë, KORONAVIRUS e quanin. U qudita shumë kur e kuptova, të gjith njerëzit që ishin sëmurë kishin të njejtat ankesa sikurse i kisha unë disa kohë më parë…
Menjeherë mu kujtua kur mami dhe babi më ndihmonin të ndjehesha më mirë dhe të rrija në shtëpi, sa keq që qenkam sjellur. Ndoshta unë e shpërndava kollin, temperaturën me të tjerët…nuk e di…
Ata më thonin që edhe të mos përqafoja shokët e të mos dilja jasht, më thonin edhe të i pastroja duart shpesh…sa i pa dëgjueshëm që paskam qenë…
Pas disa ditësh, duke dëgjuar radion, kuptova që virusi im paska përfshier shumë vende, ndoshta unë e dërgova këtë sëmundje kudo ku isha…
Nuk e di çfarë ndodhi me mua, ata në radio po thonë që kjo sëmundje erdhi nga Kina në Evropë, mos ndoshta e solla unë? Nuk është rastësi… Ndoshta jo, ndoshta është dikush tjetër, nuk mund të besoj.
Unë kaq i vogël të bëjë këtë sherr kaq të madh…qudi…
Mami, më telefonoj sot në mëngjes dhe më tha të kthehem, po tanimë çdo rrugë ishte mbyllur. Sa jam mërzitur…
Më duhet të pres, ndjehem keq që u tregova jo i vëmëndshëm.
Në internet sot në mesditë, e pash që CORONA shërohet, vetëm duhet të kemi kujdes, të pastrojmë duart, të mos përqafojmë njëri-tjetrin, të rrijm në shtëpi dhe të mos dalim shumë, të përdorim maskën se na rrin shumë bukur… u gëzova shumë.
Edhe pak kohë as në shkollë nuk duhet të shkojmë, mund të mësojmë edhe nga shtëpija.
Pas disa ditësh do të kthehemi në shtëpi, do të bëhem i dëgjueshëm dhe shok i mirë.
Mos keni frikë nëse i dëgjoni të rriturit dhe televizorin të flasin shumë keq për mua, do të kaloj shpejtë.
Më falni dhe…mos harroni të i pastroni duart!