Disa thënie nga Anatol France:
Të gjitha ndryshimet, edhe ato më të dëshiruarat, kanë melankolinë e tyre; sepse ajo çfarë ne lëmë pas nesh, është një pjesë e jona; ne duhet të vdesim ndaj një jete, përpara se të hyjmë në një jetë tjetër.
Shansi është ndoshta pseudonimi i Zotit, kur ai nuk dëshiron të firmosë.
Ekzistenca do të ishte e patolerueshme, nëse nuk do të ëndërronim kurrë.
Librat e historisë që nuk përmbajnë gënjeshtra, janë tmerrësisht budallenj.
Unë parapëlqej më mirë trallinë e entusiazmit se indiferencën e zgjuarsisë.
E falënderoj fatin që më lindi të varfër. Varfëria më mësoi mua vlerat e vërteta të dhuntive të dobishme për jetën.
Edhe sikur një milion veta ta thonë një marrëzi, ajo është prapë marrëzi.
Nëse rruga është e bukur, le të mos pyesim se ku na çon.
Injoranca dhe gabimi janë të domosdoshëm për jetën, si buka dhe uji.
Në art, si në dashuri, instinkti mjafton.
Pafajësia më së shumti është fat i mirë dhe jo virtut.
Ironia është kënaqësi e reflektimit dhe përjetim i zgjuarsisë.
Është më mirë të kuptosh pak se të keqkuptosh shumë.
Është në thelbin e njeriut të mendojë zgjuarsisht dhe të veprojë në mënyrë absurde.
Njeriu nuk është kurrë i lumtur, përveç me çmimin e njëfarë injorance.
Shkollimi nuk ka të bëjë shumë me çfarë kemi mbushur kujtesën, as me sa shumë ne dimë. Aika të bëjë me aftësimin për të dalluar midis çfarë dimë dhe çfarë nuk dimë.
Një shkollim që nuk e kultivon dëshirën është një shkollim që e përjashton mendjen.
Besimtarët e përkushtuar janë të siguruar në shkallë të lartë kundër rrezikut të disa sëmundjeve neurotike; pranimi i neurozës universale nga ana e tyre ua kursen atyre mundësinë e një neuroze personale.
Vetëm të varfërit paguajnë me para në dorë, dhe jo nga virtuti, por ngaqë atyre iu mohohen huatë.
Është mirë që zemra të jetë naive dhe mendja të mos jetë.
Të dashuruarit që dashurojnë vërtetë, nuk e mbajnë shënim lumturinë e tyre.
Natyra nuk ka parime. Ajo nuk bën ndryshime midis së mirës dhe së keqes.
Mos jep kurrë libra, sepse askush nuk t’i kthen ato; të vetmit libra që i kam në bibliotekë janë ata që të tjerët m’i kanë dhënë mua.
Nëntë të dhjetat e edukimit janë inkurajim.
Nuk ka qeveri pa censorë; dhe atje ku shtypi është i lirë, askush nuk do ta donte
Nga të gjitha përkufizimet që i janë bërë njeriut, më i keqi është ai që e shikon atë si një kafshë të arsyeshme.
Një gjë më shumë se gjithçka i zbukuron mendimet e njerëzve, dhe kjo është rrëmuja. Një mendje që nuk është e ndërlikuar më irriton dhe më mërzit mua.
Vetëm burrat që nuk janë të interesuar për gratë, janë të interesuar për veshjet e grave. Burrat që iu pëlqejnë gratë nuk ua shikojnë kurrë veshjet.
Feja ia ka bërë dashurisë një shërbim të madh kur e ka shpallur atë mëkat.
Heshtja është magjia e budallenjve.
I matur është ai njeri që as shpreson, as ka frikë nga ngjarje të tilla që përcaktojnë të ardhmen.
Njeriu mesatar nuk do çfarë të bëjë me këtë jetë, megjithatë dëshiron një jetë tjetër që do të zgjaste përgjithmonë.
Librat të cilët gjithkush i admiron janë ata të cilët akush nuk i lexon.
Budallai e mendon veten se është i zgjuar, por i zgjuari e di veten se është budalla.
Kritik i mirë është ai që i lidh aventurat e shpirtit të tij në mesin e kryeveprave.
Virtuti më i madh i njeriut është ndoshta kureshtja.
Vuajtja! Ne ia detyrojmë asaj të gjithë të mirën brenda vetes, gjithçka që i jep vlerë jetës; ne ia detyrojmë asaj mëshirën, ia detyrojmë guximin, ia detyrojmë të gjitha virtutet.
Ligji, në barazinë e tij të përkryer, ua ndalon të pasurve si dhe të varfërve të flenë poshtë urave, të luten në rrugë dhe të vjedhin bukë.
E vërteta është se jeta është e mrekullueshme, e tmerrëshme, magjepsëse, e ëmbël, e hidhur, dhe kjo është e gjitha.
I gjithë arti i mësimdhënies është vetëm art i nxitjes së kureshtjes natyrore të mendjeve të reja me qëllim që të kënaqin të ardhmen e tyre.
Për t’i përmbushur gjërat e mëdha, ne nuk duhet vetëm të veprojmë, por edhe të ëndërrojmë; jo vetëm të planifikojmë, por edhe të besojmë.
Përfytyrimi është gjithçka, dija nuk është asgjë.
Shetitjet në natyrë e rivendosin harmoninë zanafillore, e cila dikur ekzistoi midis njeriut dhe universit.
Lufta do të zhduket vetëm atëherë kur njerëzit nuk do të marrin pjesë në asnjë lloj dhune dhe do të jenë gati të vuajnë çdo persekutim që d t’iu sjellë kjo mungesë. Kjo është e vetmja mënyrë për ta shfuqizuar luftën.
Ne nuk i durojmë njerëzit kur flasin për veten, por ajo është tema që e trajtojnë më mirë.
Ajo që na frikëson më shumë në një njeri të çmendur është të biseduarit e tij të shëndoshë.
Pa gënjeshtra njerëzimi do të rrënohej nga dëshpërimi dhe mërzia.
Njeriu mëson të flasë duke folur, të studiojë duke studiuar, të vrapojë duke vrapuar, të punojë duke punuar; në të njëjtën mënyrë ju mësoni të duheni duke dashuruar./Elida Buçpapaj/