Ka qenë nji vajzë shum e bukur qi i thoshin Xhemile. Kjo, tuj u rrit e tuj u zbukuru. Kët e lakmojshin shum djelm të ri, djelm konaqesh. Kjo kishte zanë marak në nji djalë fukara, por nuk e napin për atë, veç e martojnë me nji gjemxhi. Gjemxhija shpesh merrte derin e nuk kthehej n’Ulqin me muej e vjetë. Xhemilja, e re si vera, pritte burrin tuj qendisë edhe e lutte zotin për me ju kthy prej detit burri shndosh e mirë. As kur i vdiç nana e baba, gjemxhija nuk qillaj në shpi. Kur dikur u kthy ai, ere shokët e tij nga deti, e pritën kajshitë dhe kushrijtë në Mole.
Kur ishte ba gjemxhija me shku prep me barkë, të shoqen, Xhemilen e bukur, ja len amanet kajshisë parë, mulla Hamit. Xhemilja kishte ba si i kishte thanë burri: kishte mbyllë derën mirë me reze dhe me shul ullinit mbrapa kurse mulla Hamin, kur donte me ble denji gja n’pazar, e thirrte dhe ja lshonte paret me kaçile nga penxherja e shtërgueme me permak pej mprapa kafazit.

Lexo po ashtu:  Femrat në syt e meshkujve sipas Paulo Coelhos!

Gjanat qi ja blente mulla Hami, prep kjo e lithte kaçilen me kanap edhe e ngrente nalt, e kshtu për gjithçka qi kishte lazym, mulla Hami ja binte.
Mirpa, ditët kalojshin si uji. Nji natje mbas sabahit, Xhemilja, e bukur si fllanxa pej mrapa kafazit, e thrret mulla Hamin për m’i thanë qi m’i ble diçka. Kur erdhi ai, kja e çeli kafazin dhe i kallxaj se çka ka qef m’i ble. Mulla e pavi nusen e bukur ere fillaj me hysharete me i thanë se e lakman.
Kshtu nji ditë prej diç ere aja fillaj me ju qeshë e gërdhishë mullës, qi e lakmonte shum. Ky nji ditë i thotë grues vet qi ka me shku me kënu mejlyt në katundin Zoganj. At natë mulla nejti deri vonë nëpër Pazar edhe erdh si hije e u fut ,,fuq” në shpi të Xhemiles. Pej at nate fjet ere shum net me te, kurse në shpi mulla Hami i thotë se shkon me këndu mejly’e me byryntyzë hatme ere me la xhenaze nëpër katunde…
Doli zani ere muer Ulqinin se ka metë Xhemilja me sebep. Kërkush rob i gjallë s’e dinte se me ke e ka. Dalkadalë ksaj fillaj barra me ju dukë.

Lexo po ashtu:  Gjashtë llojet e burrave që duhet t’u qëndroni larg nëse doni një histori të qetë dashurie

Gjemxhija kishte kalu shumë qi kishte shku me barkë plet navlan. Gruen e kishte lanë pa kasavet ere ishte tamaqar për me fitu e me u ngopë sa ma tepër me pare.
Nji ditë Xhemilja i kallxan ere mulla Hamit për marren qi kishin ba, par ky e shiqaj shtremët ere iku. At natë ja çan në shpi nji kushrinen të saj, e cila i thotë Xhemiles se i ka ardh burri me barkë në Vardanas ere qi ka çu xhevap për me shku kja atje. Vishet e u gadit Xhemilja ere u nisën. Demek për mas me pasë frigë, mulla Hami i kishte gjetë dy katunarë për m’i përcjellë kyt me kushrinën deri në Vardanas. Acaherë kishte ndodhë natë e tershme. Kta, sa kaluen Kronin e Mustafajt përpara Lugut t’Balës dhe Medrës, janë ulë teposhtë te deti. Ja kanë varë nji gurë ksaj në qafë dhe i kanë dhanë shtymen në ujë.
Kështu e bani të paqenun mulla Hami Xhemilen ere qysh atëherë ati lugut i meti emni Lugu i Xhemiles.

Lexo po ashtu:  Një histori e thjeshtë që nisi në mënyrë shumë natyrale, çoi në krijimin e Shoqatës së Grave Shqiptare në Bari të Italisë. Një vit më parë dy vajza morën iniciativën për të organizuar një darkë dhe për të bërë bashkë disa miq, në një ftesë zinxhir që jepte mundësinë për të ftuar dhe miq të miqve. Një takim mes shqiptarësh që bëri bashkë gra në karrierë e vajza të reja që jetojnë në Bari prej shumë vitesh. Disa prej tyre mbërritën në Itali me prindërit e tyre kur ishin ende fëmijë, të tjerët zgjodhën Barin për të studiuar, të tjerët akoma kur ishin vetëm në fillim të karrierës së tyre pasuniversitare. Vajzat, gratë që në një mënyrë ose në një tjetër kanë filluar një rrugë të ngjashme, duke nisur një jetë të re larg familjes dhe vendit të tyre. Ky bashkim i përvojave, “betejat” që secila duhet të përballonte gjatë rrugës për të mbledhur fitoret e vogla, janë një pikënisje e bukur për t’u bërë një grup dhe për të krijuar një realitet në të cilin secila jeton në një komunitet social ku ndahen problematika dhe arritje pa harruar përkatësinë e rrënjëve nga vijnë. Gjatë këtyre muajve, mjaft të vështirë si për situatën emergjente për shkak të Covid 19, ashtu edhe për tragjedinë e tërmetit në Shqipëri nëntorin e kaluar, ato ishin demonstrimi i vullnetit të mirë për të punuar së bashku për të mbështetur njëra-tjetrën, por edhe për të ndihmuar komunitetin shqiptar. Pulia ndihmoi Shqipërinë me mjete dhe ndihmë mjekësore gjatë ditëve të vështira kur vendi u godit nga tërmeti. Dhe krahas mbështetjes së rajonit të Pulias dhe apulianëve kishte edhe vajza shqiptare që dërguan ndihmë dhe morën detyrën për t’u kujdesur për të plagosurit e shtruar në spital në Poliklinikën e Barit dhe familjet e tyre, që ishin prezent për të shoqëruar të dashurit e tyre. Duke pasur parasysh sinergjinë e krijuar, një ditë u vendos që të ndërmerrej një projekt i përbashkët, i qartë dhe konkret, krijimi i një shoqate që merret me promovimin shoqëror, me rolin e grave në përgjithësi, ku në qendër të vëmendjes do të ishin interesat e përbashkëta të shqiptarëve. Për të gjitha këto arsye dhe shumë të tjera që do të lindin me kalimin e kohës, u krijua në 28 shtator shoqata e grave shqiptare në Bari “LE AQUILE DI SETA”(Shqiponjat e mëndafshta). Një emër jo i rastësishëm, por sinonim i forcës dhe vendosmërisë, por pa lënë pas dore tiparet e delikatesës, elegancës, edukimit dhe inteligjencës dhe mbi të gjitha të shpirtit fisnik. Ka shumë ide dhe rruga përpara nuk do të jetë e lehtë, por aty ku ka një bashkëpunim të mirë është më lehtë të organizohet puna dhe të arrihen rezultate të mira. Kjo shoqatë synon të mbrojë dhe përmirësojë historinë dhe të kaluarën e Diasporës Shqiptare në Itali, duke parë të ardhmen e komunitetit. Të vetëdijshme se ka shumë shoqata të tjera me të cilat shpresojnë për një bashkëpunim në të ardhmen. Gratë shqiptare të Barit duan të jenë një risi me një frymë bashkëpunimi, duke mësuar nga gabimet e së kaluarës dhe duke u përpjekur të ndërtojnë një rrjet më të mirë. Gjatë asamblesë Dr. Aurela Hasku u zgjodh Kryetare e shoqatës, si Zëvendës Presidente u zgjodh Dr. Eva Meksi, ndërsa roli i sekretares do të mbahet nga Rezarta Hysenaj dhe roli i financieres ju caktua Fabiola Ismaili-t.

Aja kushrina e Xhemiles, qi e ka ba heksinë ka thanë se ere Xhemiles ja kishte ni zemra të zezën e saj, se, kur kanë kalu ullishtes, i ka bisedu, të cilën bisedë manej e kanë hujdisë kangën.
*E tregoi plaka shtatëdhjetë vjeçare Feride Brisku nga Mhalla e Re e Ulqinit. E shënoi Bahri Brisku, po ashtu nga Ulqini.
Shkëputur nga libri “Balada dhe legjenda”, botim i Institutit Albanologjik të Prishtinës, 1974

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *