Një grua që po ecte në rrugë pa një njeri të pastrehë, me mjekrën e parrojtur, të plakur, të moshuar që lypte në qoshe.
Ishte shumë ftohtë atë ditë dhe plaku kishte veshur një pallto të rreckosur.
Gruaja ndjeu nevojën për ta ndihmuar – ajo u ndal dhe e pyeti nëse ishte sëmurë. Duke supozuar se ajo po bënte shaka me të, ai shpejt i tha asaj të largohej.
Gruaja qëndroi aty, buzëqeshi dhe pyeti nëse ai ishte i uritur …
…pranoi me ngurrim.
Ndërsa hynë në një kafene aty pranë, menaxheri shpejt erdhi dhe i tha zonjës që ajo nuk mund ta sillte personin e pastrehë në kafenenë e tij.
Burri i moshuar ishte mësuar me këtë trajtim dhe filloi të mënjanohej por pikërisht në atë çast gruaja iu kthye te menaxherit dhe i tha …
“A e njihni këtë shoqërinë bankare në rrugë?”
“Po, ata vijnë këtu çdo javë për takimet në dhomat tona të banketeve”, u përgjigj menaxheri.
Ajo pyeti: “A po fitoni mirë prej tyre?”
Kur ai iu kthye me nervozizëm zonjës, t’i jepte të kuptonte përse ajo donte ta dinte këtë, ajo thjesht i tha:
“Unë jam themeluese dhe drejtuese e asaj kompanie.”
Menaxheri nuk pipëtiu asnjë fjalë tjetër ndërkohë që zonja dhe plaku u ulën për një vakt.
I habitur nga drejtoresha, burri pyeti: “Pse e bëre këtë për mua?”
Drejtoresha e Përgjithshme u përgjigj:
“Isha e pastrehë kur isha një vajzë e vogël. Nuk kishim kurrë mjaftueshëm për të ngrënë, dhe kur nëna ime grumbullonte mjaft para për një vakt, shpesh na nxirrte jashtë menaxheri i restorantit.
Kur i hyra kësaj banke ta bëja një sukses, i premtova vetes se nuk do ta nënvlerësoja kurrë dhënien e ushqimit dikujt që është i uritur.
Ne të gjithë meritojmë të duhemi njësoj. Nëse e keni shijuar këtë artikull, ndajeni atë me familjen dhe miqtë tuaj!