Nga Gëzim Mekuli
Dhuna nuk vjen nga askushi. Ajo nuk vjen nga asgjëja e as nga hiqi.
Dhuna është produkt social e politik; nuk është produkt kulturor i një kombi e as i një gjinie.
Të nderuar lexues,
Pse po shqetësoheni për dhunën barbare ndaj një njeriu që i takon grupit më të dobët të shoqërisë njerëzore, në këtë rast pleqëve.
Lexo gazetën shqipe dhe bindu se çfarë dhune e barbarizmi gjuhësor ke aty.
Këtu në Shqipëri e në Kosovën tonë të dashur, çdo televizion, çdo program, çdo debat nuk është gjë tjetër veçse një teatër grotesk ku politikanët luajnë rolin e kaubojsëve modernë. Po, po, janë të njëjtët që flasin për “vlera humane,” ndërsa çdo fjalë e dalë nga goja e tyre mbjell vetëm kërcënime, shantazhe dhe poshtërsi. Cili nga këta drejtues e ka të pastër ndërgjegjen për të na folur për edukatë? Për ta, dhuna është mjet, është gjuha e vetme që njohin, e vetmja vlerë që kuptojnë!
Pse po hallakateni, more? Shiko RTK-në! Kqyre televizionin shqiptar, more. Britma, kiq, shund dhe kërcënime. Antivlera, asgjë humane, asgjë pedagogjike, asgjë normale: Barbarizëm, vjedhje, kërcënime e kaubojllëk nga goja dhe sjellja e politikanëve.
Dëgjo radion, të lutem! Atje do gjesh një orkestër të përzier mes piskamave dhe klithmave, të udhëhequra nga një kor artikulimesh primitive e të pacivilizuara.
Muzika? Ah, çfarë bukurie! Tekstet flasin për drogë, për armë, për kurvëri, për tradhti dhe lakmi të shpërfytyruar.
Po, po ja kjo është panorama e kulturës së përditshme; dhe çfarë mesazhi marrim prej saj? Mesazhi është i qartë dhe i thjeshtë: më shumë dhunë, më shumë frikë, dhe akoma më shumë dekadencë e paqëndrueshme.
Të nderuar lexues,
Dhe ju, të nderuar lexues, jeni të habitur me këtë dhunë të “papritur”? Më falni, por kjo çudi është mjerim i mirëfilltë! Dhuna është produkti më jetëgjatë i sistemit tonë politik dhe social. Ka njëzet vjet që na vodhën, na mashtruan, na gënjyen hapur e pa turp; e filluan që nga ministritë, furaxhiu, djathshitësit e deri tek rruga, çdo segment i shoqërisë është gdhendur nga një sistem që përdor dhunën si gur themeli.
Të dashur lexues,
Një muaj ditë shkollat shqipe i msheli politika e korruptume; Një muaj ditë rresht, një njeri në krye të sindikatës e dhunoj dhe e torturoj krejt Kosovën, e ti po çuditesh sot për dhunën e pritshme barbare të ushqyer e të krijuar nga kjo politikë që e prodhoj këtë sindikatë.
Hej, a po merr vesh? Kjo vajza e shkretë “nuk ka faj”, ajo nuk din ma mirë, more. Nuk din e shkreta sepse s’ka pa, s’ka dëgju, e as nuk ka përjetu diçka ma mirë, e as dicka tjetër; qysh se ka lindë kjo e shkretë ka përjetu dhunë (të vetëdishme e të pavetëdishme).
Ndoshta është më e lehtë të fajësojmë “produktet e politikës” – të rinjtë tanë që kanë lindur në këtë mjedis dhune, që nuk njohin një botë më të mirë.
Konsekuent deri në fund: kur të pyesim për dhunën, le të mos të bëhemi të pafajshëm, mos të bëhemi aktorë. Dhuna nuk është thjesht një rezultat i jetës së përditshme, ajo është trashëgimia e politikës, e një shoqërie që e ka përkëdhelur, e ka nxitur dhe e ka duartrokitur këtë dhunë për më shumë se 20 vjet rresht, duke mos e llogaritë fare dhunën kafshërore të sisitemit serb-jugosllav.
Fajin lypeni diku tjetër, jo tek ky produkti i politikës.
/Kritikë shkruar në vitin 2022/