Nga Kastriot Dervishi

Pavarësisht se Shqipëria u njoh shtet i pavarur me vendimin e fuqive të mëdha të datës 29 korrik 1913, kufiri zyrtar i saj u mbyll në vitet 1925-1926. Vonesa e caktimit të kufijve lidhet pikësëpari me Luftën e Parë Botërore dhe çështje të veçanta si paqartësitë për Vermoshin apo manastirin e Shën Naumit. Në situatën e sotme, kur diskutohet çështja e kufirit detar me Greqinë, shihen se bëhen paralelizma të pavenda midis dy rasteve. Krijohet një përshtypje sikur Shqipëria ishte një shtet me kufij dhe Shën Naumi e fali për një tekë. Sigurimi i kufijve të Shqipërisë ishte ndër punët më pozitive të diplomacisë shqiptare të viteve 1925-1926, e cila në kushte shumë të padobishme, mori prej fuqive të mëdha maksimumin e kërkesave të saj. Për Shën Naumin mund të thuhet:

-Është objekt krishterimi sllav i ndërtuar nga Naumi në vitin 905, i cili vdiq dhe u varros këtu pas 5 vjetësh.

-U pushtua nga armata e parë e ushtrisë serbe më 25 tetor 1912 dhe u posedua vazhdimisht nga Serbia apo Jugosllavia deri në vitin 1941 (përjashto një periudhë të Luftës së Parë Botërore kur u pushtua nga Bullgaria).

-Në vitet 1941-1944 u zotërua nga qeveritë shqiptare të periudhës së fashizmit dhe kohës së pranisë së ushtrisë gjermane. E vetmja qeveri shqiptare që e posedoi manastirin dhe që e dorëzoi te Jugosllavia, ishte ajo e Enver Hoxhës në dhjetor 1944.

Lexo po ashtu:  Sondazhi: Kush janë 10 vendet më të korruptuara në botë, të renditura sipas perceptimit

Pala shqiptare hyri në bisedime duke trajtuar bashkarisht si Vermoshin ashtu edhe Shën Naumit, në kundërshtim me kërkesën jugosllave. Shqipëria e dobët vetëm mund të bisedonte e të bënte çfarë kishte mundësi.

Kjo u bë e mundur pasi njëra nga fuqitë, Franca, sugjeroi që palët të bisedonin së pari për mosmarrëveshjet, e pastaj fuqitë të vendosnin për caktimin përfundimtar të kufijve. Shqipëria caktoi si delegat një prej personaliteteve më të shquara të saj, Mehdi Frashërin. Në informacionin e datës 25.5.1925 drejtuar ministrit të Punëve të Jashtme, Mehdi Frashëri, përcakton se pikat kryesore të bisedimeve ishin katër:

Lundrimi mbi Bunë, tregtia e shtetasve shqiptarë në Gjakovë, Vermoshi, Shën Naumi.

Propozimi i parë shqiptar kishte qenë jo vetëm marrja e Shën Naumit, por edhe zonës ekonomike përqark tij, por ky propozim nuk ishte pranuar nga fuqitë e mëdha. Shqipërisë i lihej vetëm Shën Naumi, pa asnjë territor tjetër.

Pasi Jugosllavia deklaroi se nuk do ta lironte kurrë manastirin, fuqitë këshilluan dy qeveritë të hynin në rrugën e “bisedimeve miqësore”, para se ato të vendosnin. Fillimisht u bisedua në Tiranë, por nuk u arrit në asnjë përfundim. Jugosllavët propozuan shkëmbim territorial sipas së cilit duke lënë Shën Naumin, Shqipëria merrte fshatin Peshkëpi e siguronte rrugën kombëtare Pogradec-Korçë, por Mehdi Frashëri deklaroi se do ia paraqiste qeverisë shqiptare një tezë të tillë.

Lexo po ashtu:  Osmani: Kurtit i janë propozuar dokumente dhe versione të tmerrshme në Ohër, BE-ja po inkurajon Serbinë që të prodhojë krizë

Kjo ishte katërfishi i sipërfaqes së Shën Naumit. Frashëri theksonte se çështja e manastirit ishte morale për qeverinë pasi çështja ekonomike e strategjike ishin humbur tashmë. Kundrejt këtij propozimi, qeveria jugosllave hoqi dorë edhe nga Vermoshi. Propozimet u miratuan nga Asambleja Kushtetuese më 18 korrik 1925.

Protokolli përfundimtar i kufirit midis Shqipërisë dhe Mbretërisë Serbo-Kroato-Sllovene u nënshkrua më 26.7.1926 në Firence nga komisioni ndërkombëtar i kufijve: gjeneral Pietro Gazera (kryetar), nënkoloneli britanik A.B.Clough, koloneli francez J.A.Ordini. Marrëveshjes iu lidhën 10 anekse që kishin të bënin me të dhënat për ndërtimin e shenjave kufitare, përshkrimi i shenjave kufitare, përshkrim i përgjithshëm i kufirit,përshkrimi i shenjave kufitare, harta e kufirit, protokolli mbi lundrimin në liqenin e Shkodrës dhe lumin Buna, protokolli për lehtësimin e komunikimit të popullsisë së krahinave të Gucisë e Podgoricës me krahinat e Vermoshit e liqenit të Hotit, protokolli për lehtësimin e pelegrinazhit të popullsisë shqiptare në manastirin e Shën Naumit dhe deklarata të përfaqësuesve të dy qeverive, përkatësisht Iljaz Vrioni dhe gjeneral M.Jovanoviç.

Kufiri shqiptaro-grek

Protokolli përfundimtar i kufirit shqiptaro-grek u nënshkrua më 27.1.1925 në Firence nga komisioni ndërkombëtari kufijve: gjeneral Pietro Gazera (kryetar), nënkoloneli britanik F.Giles, koloneli francez J.A.Ordini. Bazë për këtë protokoll ishin caktimi i vijës kufitare në marrëveshjen e Londrës në vitin 1913; vendimi i qeverive britanike, italiane, franceze e japoneze i 9 nëntorit 1921; vendimet e konferencës së ambasadorëve në datat 1 shkurt dhe 10 nëntor 1922; vendimi i konferencës së ambasadorëve më 27 korrik 1923.

Lexo po ashtu:  Parlamenti Evropian nuk mban lotët nga fjalimi prekës i presidentit Ukrainas: Sot ishte ditë tragjike, po luftojmë për lirinë

Marrëveshjes iu lidhën 5 anekse që kishin të bënin me të dhënat për ndërtimin e shenjave kufitare, përshkrimi i shenjave kufitare, përshkrim i përgjithshëm i kufirit, 7 fletë të hartës së kufirit dhe deklarata të përfaqësuesve të dy qeverive.

Të nënshkruarit e qeverive përkatëse, d.m.th. të asaj shqiptar përfaqësuar nga Mehdi Frashëri dhe asaj greke nga nënkolonel Avramides nënshkruan deklaratat e aneksit 5. Delegati shqiptar u shpreh dakord me protokollin përfundimtar. Ndërsa për përfaqësuesin tjetër gjenden këto fjalë:

“Delegati grek deklaratën mbi një çështje të tillë e konsideron si të panevojshme, meqenëse qeveria greke në kohën oportune ia ka bërë të njohur vërejtjet e saj konferencës së ambasadorëve dhe pastaj iu nënshtrua vendimeve të konferencës”.

Deklarimi i përfaqësuesit grek ishte në vazhdim të qëndrimit të qeverisë greke e cila nuk e kishte njohur kufirin me Shqipërinë. Greqia ishte detyruar nga fuqitë të ishte pjesë e nënshkrimit të aneksit të protokollit.

Bashkëlidhur, një nga hartat e komisionit ndërkombëtar të kufijve

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *