Kohët e fundit fare pak femra po i pë rikushtohen krijimtarisë letrare gjë që s’më vjen aspak mirë , sepse sot e gjithë ditën mendoj se cilësia kërkohet në sasi, e ç’cilësi e vlerave ideoartistike të kërkohet aty ku defilojnë pesë gjashtë emra krijuesesh që merren seriozisht me këtë punë. Pra, ato sot mund të numë rohen në gishtë rinj. Shumë prej kë tyre femrave që e trasuan të parat kë të rrugë, krijuan familje dhe gradualisht të hutuara nga përditshmëria heshtën.
Më brengos heshtja e kë tyre shoqeve, por një kohësisht i gë zohem paraqitjes se cdo emri të ri, gjjithnjë me dë shirë që midis tyre të lindë një Adelinë, një Elena Kadare apo një Natasha Lako. Dhe pse jo, unë thellë sisht besoj se kemi talente, por me to duhet të punohet dhe të përkrahen dhe një herë e përgjithmonë të thyhet botë kuptimi se femra nuk mund të krijojë vlera po aq sa të rëndësishme sa edhe mashkulli. Në një bisedë njëra prej shoqeve që dikur shkruante më tha se të përkundësh djepin është poezi më vete.
Pajtohem plotë sisht me të, por më duhet të them se është poezi për të cilën gjithsesi duhet të shkruhet një tjetër poezi, pra poezi për poezinë e saj të jetës. Them kështu sepse 12 përmbledhje poezish janë shumë pak për dyzet e sa vjet të krijimtarisë në liri, e të mos flasim për prozën e shkruar nga femra jonë, për të cilën, sic tha një krijues yni, sot e atë ditë ka mbetur “thembër Akili në letrat tona”.
Përndryshe, edhe unë si krijuese jam pë rpjekur që ta jap kontributin tim. Në vargjet e mia jeton një fëmijë ri e derdhur rrugë ve të vendlindjes, një botë e largë te prapë aq e afërt që evokohet pë rmes kujtimeve, një kohë përplot rrëfime që jetojnë në formë fatesh e tregimesh të kthyera gati në legjendë, që në poezinë time marrin frymë përmes simboleve.
Gjyshi, kulla e lumi, një lumë që rrjedh pandërprerë e simbolizon vazhdimësinë e revolucionit deri në ditët tona – janë simbole që flasin për të kaluarën e largët e të afërt në emër të së nesërmes, që flasin për një dashuri që vazhdon e s’ndalet si jeta…
Në vargun tim fryëmzimi del si dicka që duhet të thuhet patjetër, sepse mendoj se momenti i frymëzimit të sinqertë dhe mënyra e transponimit të këtij frymëzimi është komponenta kryesore e aktit të krijimit. Ky frymëzim është shqetësimi i brendshëm që i duhet poetit, vlimi shpirtëror, lufta e hapur me vetveten – nga e cila lindi vargu si pasojë . Për të gjitha këto shkruaj nga një këndvështrim i posacëm, ta quaj ashtu “femëror”. Në përmbledhjen time më të re një cikël i tërë i kushtohet femrës sonë nëpër kohë, sakrificës dhe vetë mohimit të saj për një të ardhme më të mirë.
marrë nga Arkivi Rilindja