Fragment i shkëputur nga ‘Viti i mbrapshtë’ i Ismail Kadaresë
Rrëmujë e shkuar rrëmujës, o Perëndi. Pa lindur mirë, shteti shqiptar ishte bërë lëmsh. Dhe as që dihej kishte a s’kishte shtet.
S’dihej kryeqyteti, se një qyteti i kërcente në krye sot të shpallej i tillë, e tjetrit i shkrepej nesër. Kishin humbur vulat e qeverisë.
Kufijtë s’gjendeshin dot. I matnin, thoshin, me litar, po njëri tërhiqte litarin këndej e tjetri andej, e vinte i treti e i hiqte shenjat natën.
Këtu është Shqipëri, thoshte njëri, dhe bamb i binte tokës me këmbë. Jo Shqipëri, po Greqi, ia priste tjetri, dhe bamb edhe ai me këmbë. As Shqipëri, as Greqi, po Serbi, që i paçim uratën, hidhej i treti dhe bamb edhe ai, jo me këpucë, po me çizme. Ti me çizme me gozhdë, unë me opingë me xhufkë, hidhej i pari, se është Shqipëri e s’luan. Dhe duart në kobure të tre, dhe gjëmë e zezë pastaj.