Qukapikët janë zogj të famshëm vetëm për një gjë: ata i kalojnë ditët duke goditur me kokë pemët. Goditja me sqep e trungjeve është aktiviteti i tyre kryesor, i cili u nevojitet për të marrë ushqim, për të ndërtuar folenë dhe për të komunikuar me njerëzit e tjerë, shkruan focus.it.
Atëherë lind pyetja: si mund të mos lëndohen? Dhe si të mos kenë dhimbje koke të vazhdueshme?
Një pjesë e saj është se si trupi i tyre (veçanërisht qafa dhe kafka) ka ndryshuar për t’i bërë ballë goditjeve. Por një studim i ri i botuar në Current Biology propozon një hipotezë alternative: truri i qukapikëve është shumë i vogël për t’u shqetësuar për këta zogj dhe modifikimet e lartpërmendura në fakt nuk janë për mbrojtje, por për të rritur efikasitetin e “goditjes”.
Studimi u fokusua në veçanti në tre lloje: qukapiku i zi, qukapiku i zakonshëm dhe qukapiku i madh me pika. Për të tre zogjtë, ekipi nga Universiteti i Antëerp-it, Belgjikë, analizoi qindra video me korniza shumë të larta, të cilat më pas na lejojnë të analizojmë në detaje lëvizjet shumë të shpejta që bëjnë qukapikët kur godasin një trung.
Në këtë mënyrë ata ishin në gjendje të testonin hipotezën që është më e popullarizuara: që, domethënë, se thumbat i rezistojnë dëmtimit të kokës së tyre falë një sërë përshtatjesh fiziologjike, nga muskujt veçanërisht të fuqishëm të qafës deri te muskujt sfungjerë dhe të aftë për të zbutur ndikimin me pemën.
Të gjitha tiparet që duket se janë bërë me qëllim për të thithur goditjen kur sqepi godet trungun: nëse po, shpejtësia e arritur nga vetë sqepi me goditje duhet të jetë më e madhe se ajo e arritur nga sytë e zogut, të cilët “mbërrijnë më vonë” dhe për këtë arsye përfitojnë nga ngadalësimi.
Sytë e qukapikëve u zgjodhën nga ekipi si pikë referimi sepse janë struktura të buta dhe kanë një lidhje të drejtpërdrejtë me trurin. Kjo është arsyeja pse analiza e videove u bëri studiuesve një surprizë: sytë e qukapikëve (dhe për rrjedhojë edhe truri i tyre) nuk përjetojnë asnjë lloj ngadalësimi gjatë goditjes me një pemë dhe strukturat e ndryshme anatomike në fakt nuk duket se ndryshon asgjë.
Sipas autorëve të studimit, kockat sfungjerore, muskujt e qafës dhe përshtatjet e tjera të thumbave nuk përdoren për të thithur ndikimin, por për t’i rezistuar thyerjeve dhe për të lejuar zogun të godasë trungun me të gjithë forcën e mundshme.