Nëpër terr që lëshonte nata
ngarkue teshat kaliboç
nëpër nji pyll ku s’ra kurr spata
ndiqte udhën nji djaloç
Landët e pyllit si nji ujk ju dukshin
që prej ujet në mal luron
cuba të rrebtë që në pritë u strukshin
gjethet e lisave kujton
Oh Shqypni gjimonte i mjeri
pyjet mbushe me gjuetarë plot
kësolle e bardhë ku porsi mbreti
shkon barija jetë e mot
O ju lugje të Prevezës
për ju zemra po m’vajton
te ju Hana me dritë t’rrezes
shtigjt udhtarit ia kallxon
Shpi e bardhë ku n’dritë dola
afër detit të pa-pshtjellim
fis i ambël ku s’parit fola
në krahët e nanës tue gjetë pushim
Njikshtu thotë e me trimni
u nis rrugës udhtari prap
fishklloj landa tue u përzi
e prej friket ngau djali vrap
Por m’nji cub mbas gardhit hasi
“Ndalu”- i thotë – “nuk ke kah mba”
nji kubure n’brinj ia rrasi
e pa frymë mbi tokë e la
“Oh nanë shkreta” – i shuemi briti
e përmbys u lëshu mb’nji curr
“që 3 vjet e shkreta m’priti
e tash ma nuk më shef ma kurr”
“Por jot amë” – si për qesti,
i thot vrasësi idhnim plot
“ti më difto ku rrin me shpi,
fjala e jote nuk humb dot”
Në skaj të Shqypnisë shkon vorfënisht jetën
e pa djem e shkreta mbet
dy ma të mëdhajt në luftra mbetën
e i treti qe ku po jet
“Pat edhe nji” – fija e zanit
iu drodh djalit e gjimoj
u dridh vrasësi, ai farë luanit
menjiher pushkën në tokë e leshoj
“Pat edhe nji që ajo e donte
për mbi dritën e syrit t’vet
kurr nga prehri nuk e leshonte
shokë ndër cuba vojt e gjet
“Vëlla” – i pergjegji zemërvështiri,
njiktu t’vrava e njiktu po vdes
nuk kam sy më me pa ma nieri
bashkë me ty këtu po mbes
“Jo! Por ti fill tek shpija,
tek nanë zeza fluturo
pa asnji fëmij e mbyt vetmia
e mbulon skami” – mos e lësho
“E çka ti them unë nanës së ngratë
në qoftë se më pvete për ty ndoj send”
“Thueji se mora nji rrugë të gjatë…
e bashkë në Qiell dikur xamë vend!”
[ Ndre Mjeda ]
/MekuliPress.com/
Shpërndaje dhe Pëlqeje MekuliPress