Franz Kafka
Na ishte një herë një bashkësi horrash, domethënë nuk ishin horra, por njerëz të zakonshëm, mesatarë. Ndihmonin gjithmonë njëri-tjetrin.
Nëse për shembull njëri prej tyre kishte bërë ndonjë horllëk, domethënë jo horllëk të vërtetë, por siç është zakon, siç ndodh rëndom, e pastaj rrëfehej para bashkësisë, ata e hetonin çështjen, e gjykonin, caktonin ndëshkime, falnin etj.
Nuk bëhej kjo me qëllim të keq, por mbroheshin me rreptësi interesat e individit dhe të bashkësisë kurse rrëfyesit i bëhej ai kompliment ngjyrën e të cilit kishte treguar.
Kështu mbaheshin fort me njëri-tjetrin, edhe pas vdekjes nuk e shpërbënë bashkësinë e tyre, por u ngritën në qiell të kapur për dore.
E gjitha, ashtu siç fluturuan, kishte pamjen e pafajësisë fëminore. Por, meqë përpara qiellit gjithçka copëtohet në elementët e vet, edhe ata u rrëzuan përposhtë si mollokë të vërtetë shkëmbi.
*Titulli i origjinalit: Një bashkësi horrash
Përktheu: Ardian Klosi